Saturday, 21 December 2024

एका माडिया मुलीच्या गळ्यात बंदुकीची गोळी कशी घुसली?

छायाचित्र : द वायर हिंदी / संतोषी मरकाम

वरती चिकटवलेल्या एक्स-रेच्या प्रतिमेत एका बारा वर्षांच्या मुलीचा गळा दिसतोय, आणि त्यात एक 'फॉरेन पार्टिकल' अडकल्याचं एक्स-रे रिपोर्टमध्ये म्हटलं होतं. हा बाहेरचा घटक म्हणजे बंदुकीची गोळी होती. ही मुलगी जखमी झाली त्या वेळच्या हिंसक घडामोडींमध्ये सात जण मरण पावले. या सात व्यक्ती माओवादी होत्या, आणि चकमकीत त्यांचा मृत्यू झाला, असा पोलिसांचा दावा आहे. तर, या सातांपैकी दोनच माओवादी दलात होते, तर पाच जण सर्वसामान्य गावकरी होते, असं स्थानिक लोकांचं म्हणणं आहे. यासंबंधी संतोषी मरकाम केलेलं वार्तांकन 'द वायर हिंदी'वर १८ डिसेंबर रोजी छापून आलं. 'द वायर हिंदी'च्या संपादकांची परवानगी घेऊन या वार्तालेखाचं भाषांतर खाली जोडलं आहे (थोडं संक्षिप्तीकरण केलं आहे, आणि इतर ठिकाणांवरून मिळालेली काही माहिती चौकोनी कंसात दिली आहे).

त्तीसगढमधील नारायणपूर आणि बिजापूर या जिल्ह्यांच्या हद्दीपाशी येणाऱ्या अबुझमाड परिसरातील कुम्मम-लेकावडा या गावांत ११ व १२ डिसेंबर २०२४ रोजी संरक्षण दलांनी चकमकीत सात माओवाद्यांचा मृत्यू झाल्याचा दावा केला. परंतु, स्थानिक गावकऱ्यांच्या आणि आदिवासी कार्यकर्त्यांच्या म्हणण्यानुसार, या मृतांपैकी पाच जण माओवाद्यांशी संबंधित नसलेले सर्वसामान्य गावकरी होते. शिवाय, या वेळी झालेल्या गोळीबारात किमान चार अल्पवयीन मुलं जखमी झाली आहेत.

हे सर्व गावकरी माडिया आदिवासी समूहातील असून सरकारी वर्गीकरणानुसार ते 'विशेष असुरक्षित आदिवासी समूह' (पीव्हीटीजी- पर्टिक्युलरली व्हल्नरेबल ट्रायबल ग्रुप) या प्रवर्गात येतात.

पोलिसांनी १४ डिसेंबरला याबद्दल निवेदन प्रसिद्ध केलं. [मृत पावलेल्या सातांपैकी दोन जण- रामचंद ऊर्फ कार्तिक ऊर्फ दसरू ऊर्फ जीवन, आणि कोसी ऊर्फ रमिला मरकम, माओवादी दलममध्ये ए.सी.एम. पदावर असल्याचं पोलिसांच्या निवेदनात म्हटलं आहे. पण हे दोन जण सोडून इतर पाच जण नक्षलवादी नव्हते, असं गावकऱ्यांनी म्हटलं आहे. ही इतर ठिकाणांवरून मिळालेली माहिती- रेघ]; मृतांपैकी पाच जणांची नावं रैनू, सोमारू ऊर्फ मोटू, सोमारी, गुडसा, कमलेश ऊर्फ कोहला, अशी नोंदवली आहेत. हे पाच जण माओवादी दलात 'पी.एम.' या पदावर होते आणि त्यांच्यावर प्रत्येकी दोन लाख रुपयांचं बक्षीस होतं, असं पोलिसांचं म्हणणं आहे. यातील रैनू, कोहला, सोमारू व सोमारी कुम्मम गावातले होते, तर गुडसा दिवालूर गावाचे रहिवासी होते, असं पोलिसांचं निवेदन म्हणतं.

परंतु, 'द वायर हिंदी'ने स्थानिक लोकांशी या संदर्भात संवाद साधला, आणि त्यांच्याकडून काही व्हिडिओही मिळाले. या सर्व माहितीवरून असं दिसतं की, मृतांमधील चार जण कुम्मम गावातले आहेत, तर एक जण लेकवाडा गावातील आहेत. मरण पावलेल्या सात कथित माओवाद्यांपैकी मसा, मोटू, गुडसा, कोहला व सोमारी हे पाच जण (चार पुरुष, एक महिला) स्थानिक सर्वसामान्य नागरिक होते.

छत्तीसगढ पोलिसांच्या आकडेवारीनुसार, २०२४ साली बस्तर विभागात आत्तापर्यंत झालेल्या चकमकीत २२०हून अधिक माओवादी मारले गेले आहेत. गेल्या काही वर्षांमधील हा एक उच्चांक म्हणता येईल. अशा प्रकारच्या चकमकींमध्ये मृत्युमुखी पडलेल्या कथित माओवादी व्यक्तींची संख्या २०१८ या वर्षी १२५, २०१९ या वर्षी ७९, २०२० या वर्षी ४४, २०२१ या वर्षी ४८, २०२२ या वर्षी ३१ इतकी होती, असं 'बीबीसी'च्या एका वृत्तामध्ये गृह मंत्रालयाच्या दाखल्याने म्हटलं होतं. केंद्र सरकार अशा चकमकींना विशेष यश मानतं. सुमारे दोन महिन्यांपूर्वी केंद्रीय गृह मंत्री अमित शहा यांनी मार्च २०२६पर्यंत माओवादाचं उच्चाटन करण्याचं उद्दिष्ट जाहीर केलं होतं, त्याच्याशी संबंधित हे 'यश' असल्याचं मानलं जातं.

मरण पावलेल्या व्यक्तींचे कुटुंबीय मृतदेह घेण्यासाठी कित्येक तास पायी चालत बिजापूर जिल्ह्यातील भैरमगढ तालुक्यापर्यंत आले. तिथे काही स्थानिक कार्यकर्त्यांशी त्यांची गाठ पडली. पण आपल्या आप्तांचे मृतदेह कुठे ठेवलेत, ते अजून या कुटुंबियांना सांगण्यात आलेलं नाही. पोलिसांनी अजून मृतदेह त्यांच्या ताब्यात दिलेले नाहीत.

मृतांपैकी मसा यांची (याचं नाव पोलिसांच्या निवेदनात रैनू म्हणून नोंदवलं गेलं असण्याची शक्यता आहे) यांची पत्नी सुधनी म्हणाल्या, 'आमच्याकडे कोसरा धान्याच्या (ज्वारी-बाजरीसारखं एक पीक) पिकाची मळणी सुरू होती. काही लोक नदीपाशी पाणी आणायला गेलेले, त्यांच्यातच माझा नवरा मसासुद्धा होता. तेव्हाच फायरिंग करून त्याला मारून टाकलं. वावरात आम्ही बाकीचे दहा-पंधरा जण थांबलो होतो. सुरक्षा दलांनीआम्हाला सगळीकडून वेढलं, आम्हाला अजिबात न हलता तिथेच थांबायला सांगितलं. पोलिसांनी आमची आधार कार्डं ताब्यात घेतली आणि आमच्याकडून दहा हजार रुपये घेऊन गेले.'

चकमकीत मरण पावलेल्या मसा यांची पत्नी सुधनी (फोटो सौजन्य : द वायर हिंदी / संतोषी मरकाम)

'अल्पवयीन मुलंही जखमी झाली'

या घटनेची माहिती मिळाल्यावर आदिवासी कार्यकर्त्या सोनी सोरी पिडितांच्या गावी गेल्या. 'द वायर हिंदी'शी बोलताना त्यांनी असा दावा केला की, अजूनही सहा व्यक्ती पोलिसांच्या ताब्यात असून त्यांची नावं नि छायाचित्रं प्रसिद्ध करण्यात आलेली नाहीत.

सोरी कुम्मम गावी गेल्या होत्या. तिथे आठ ते चौदा वर्षांदरम्यानची चार मुलं गोळीबारात जखमी झाल्याचं दिसलं, त्यांना भैरमगढ सामुदायिक आरोग्य केंद्रात प्राथमिक उपचारांसाठी आणण्यात आलं, तिथून मग अधिक उपचारांसाठी वेगवेगळ्या रुग्णालयांत पाठवण्यात आलं. सोनी सोरी व इतर आदिवासी लोकांनी खाटांवरून उचलून या मुलांना आरोग्य केंद्रांपर्यंत आणलं. रुग्णालयात भरती करण्यात आलेल्या चार मुलांपैकी रमली ओयाम (१२ वर्षं) कुम्मम गावची रहिवासी आहे. तिच्या गळ्यामध्ये गोळीचा तुकडा किंवा छर्रा अशी वस्तू अजूनही अडकलेली आहे. सोनू ओयाम (८ वर्षं) कुम्मम गावचा असून त्याच्या डोक्यावर खोलवर व्रण आहे. चैतराम ओयाम (१४ वर्षं) लेकवाडा गावातला असून त्याच्या मागे कंबरेखाली गोळी लागली आहे. या सर्वांना 'फॉरेन पार्टिकल'मुळे जखमा झाल्याचं त्यांच्या वैद्यकीय अहवालात नोंदवलं असलं तरी संबंधित वस्तू कोणत्या असतील याचा उल्लेख केलेला नाही.

चौघांपैकी दोघांवर दांतेवाड्यात आणि एकावर जगदलपूरमध्ये उपचार सुरू आहेत, तर रमली ओयामला रायपूरमधील रुग्णालयात पाठवण्यात आलं आहे. रमलीच्या गळ्यापाशी बंदुकीची गोळी अडकल्याची पुष्टी करणाऱ्या एक्स-रेची प्रतिमा सोबत चिकटवली आहे. [रायपूरमध्ये रमलीवर शस्त्रक्रिया करून ही बंदुकीची गोळी सुरक्षितरित्या बाहेर काढण्यात आल्याची बातमी नंतर इतर ठिकाणांवरून मिळाली- रेघ]

'एकतर्फी गोळीबार'

सोनी सोरी म्हणाल्या, '११ डिसेंबरला दंतेवाडा, बिजापूर आणि नारायणपूर या जिल्ह्यांवरून मोठ्या संख्येने सुरक्षादलांचे जवान कुम्मम, लेकवाडा, दिवालूर अशा गावांजवळच्या जंगलांमध्ये गेले. सकाळच्या वेळी लोक शेतांमध्ये होते. गोळीबार सुमारे आठ-नऊ वाजता सुरू झाला. गावकऱ्यांच्या म्हणण्यानुसार दोन्ही बाजूंनी गोळीबार झाला नाही (म्हणजे माओवादी आणि पोलीस यांच्यात चकमक म्हणून गोळीबार झाला नाही), तर एकाच बाजूने गोळीबार होत होता.'

जखमी मुलं १४ डिसेंबरपर्यंत गावातच होती, त्यानंतर आदिवासी कार्यकर्त्यांनी त्यांना भैरमगढमधील आरोग्य केंद्रात आणलं. पोलीस मृतांची शवं घेऊन गेले, पण जखमींना तिथेच सोडलं. गावांत अजूनही काही जखमी लोक आहेत. कार्यकर्ते फक्त लहान मुलांनाच सोबत आणू शकले. शिवाय, काही लोक बेपत्ता झाल्याचं सांगितलं जातं.

'इतर जखमी लोकांना हॉस्पिटलात आणूया, असं मी सांगितलं तर गावकरी म्हणाले, आम्हाला जेलमध्ये टाकणार नाहीत याची ग्यारंटी देणार असाल तर बोला,' असं सोरी सांगतात.

पीडित कुटुंबीय आणि उजवीकडे सोनी सोरी (फोटो सौजन्य: द वायर हिंदी / संतोषी मरकाम)


'माओवाद्यांनी लहान मुलांचा आणि गावकऱ्यांचा मानवी ढालीसारखा उपयोग केला': पोलीस

पोलिसांनी १७ डिसेंबरला एक प्रसिद्धीपत्रक काढून असा दावा केला की, 'वरिष्ठ नक्सल केडर असणाऱ्या कार्तिकचा जीव वाचवण्यासाठी माओवाद्यांनी लहान मुलांचा व गावकऱ्यांचा मानवी ढाल म्हणून उपयोग केला आहे. ... इतर गावकऱ्यांना नक्षलवाद्यांचं सामान उचलण्यासाठी सोबत ठेवण्यात आलं होतं, आणि चकमकीवेळी त्याच गावकऱ्यांच्या आडून सुरक्षादलाच्या जवानांवर गोळीबार करण्यात आला. नक्षलवाद्यांच्या गोळीबारात चार गावकरी जखमी झाल्याची माहिती मिळाली.'

'इंडियन एक्सप्रेस'मध्ये १८ डिसेंबर रोजी या संदर्भातील बातमी प्रकाशित झाली होती. त्यानुसार, 'चकमकीत चार अल्पवयीन मुलं छर्रे लागून जखमी झाली. माओवाद्यांनी वापरलेल्या बॅरल ग्रेनेड लाँचरच्या छर्यांमुळे हे घडलं. यातील एका मुलीच्या गळ्यात जखम झाली असून तिला रायपूरला उपचारासाठी पाठवण्यात आलं आहे, असं एका वरिष्ठ पोलीस अधिकाऱ्याने इंडियन एक्सप्रेसशी बोलताना सांगितलं.

बनावट चकमकींचे आरोप आधीही होत आले आहेत

याच वर्षी २५ फेब्रुवारीला कांकेर जिल्ह्यातील कोयलीबेडा पोलीसचौकीच्या क्षेत्रात येणाऱ्या भोमरा-हुरतराई गावांदरम्यानच्या डोंगरात तीन 'नक्षलवादी' चकमकीत मारले गेल्याचा दावा पोलिसांनी केला होता. ही चकमक बनावट असल्याचा आरोप काही स्थानिक लोकांनी व मृतांच्या कुटुंबियांनी केला. या वेळी मरण पावलेल्यांमध्ये मरदा गावातील रामेश्वर नेगी, सुरेश तेता आणि पैरवी गावातील अनिलकुमार हिडको यांचा समावेश होता.

अशाच रीतीने संरक्षण दलांनी १० मे रोजी एका चकमकीत १२ कथित माओवाद्यांना मारल्याचा दावा केला. मृतांच्या नातेवाईकांच्या म्हणण्यानुसार, ही चकमक बनावट होती आणि बारापैकी दहा मृत व्यक्ती पिडिया व ईतावर या गावांमधले शेतीवर उपजीविका करणारे सर्वसामान्य रहिवासी होते.

अबुझमाडमधील ताडबल्ला इथे ७ फेब्रुवारी २०१९ रोजी झालेल्या कथित चकमकीत १० माओवाद्यांना मारल्याचा दावा पोलिसांनी केला. तोही नियोजित हल्ला असल्याचं स्थानिक गावकऱ्यांनी सांगितलं. मृत दहा तरुण-तरुणींचे प्रेतं छिन्नविछिन्न झालेली होती आणि मृत मुलींसोबत लैंगिक अत्याचार झाल्याचीही शक्यता असल्याचं स्थानिकांचं म्हणणं होतं.

बिजापूरमधील एटसमेट्टा गावात मे २०१३मध्ये 'विज्जा पंडुम' उत्सव साजरा करत असलेल्या आदिवासींवर सुरक्षा दलांच्या सुमारे एक हजार जवानांनी गोळीबार केला, त्यात आठ आदिवासी मरण पावले. हे सर्व माओवादी होते आणि त्यांनी केलेल्या गोळीबाराच्या प्रत्युत्तरादाखल आपण कारवाई केली, असं सुरक्षा दलांनी सांगितलं. परंतु, उच्च न्यायालयाच्या न्यायाधीशांद्वारे करण्यात आलेल्या चौकशीनंतर ही चकमक बनावट असून एकही मृत व्यक्ती माओवादी नसल्याचं उघड झालं.

बिजापूर जिल्ह्यातल्याच सारकेगुडा इथे सुरक्षा दलाच्या जवानांनी जून २०१२मध्ये सहा अल्पवयीन मुलांसह १७ व्यक्तींची हत्या केली. २८ जून रोजी रात्री हे आदिवासी उत्सवासाठीच एकत्र आले असताना ते बैठकीसाठी एकत्र आलेले नक्षलवादी असल्याचं समजून सुरक्षा दलांनी त्यांच्यावर गोळीबार केला. मृतांपैकी एकही नक्षलवादी नसल्याचं चौकशीअंती निदर्शनास आलं.

***

आधीच्या काही नोंदी:

Friday, 20 December 2024

'रानटी' राजकारणातील रक्तपाताने माखलेली माध्यमं

महाराष्ट्रातील विधानसभेच्या निवडणुकांसाठीचं मतदान २० नोव्हेंबरला झालं, आणि निकाल २३ नोव्हेंबरला लागले. दरम्यान, २२ नोव्हेंबरला 'रानटी' नावाचा एक मराठी चित्रपट प्रदर्शित होऊन गेला. या चित्रपटाच्या निमित्ताने 'एनडीटीव्ही मराठी' या वृत्तवाहिनीवर आलेली पुढील जाहिरात पाहा:

जाहिरात पाहायला अडचण येत असेल तर, त्याचा तपशील असा: पस्तीस सेकंदांच्या या जाहिरातीत 'रानटी' या चित्रपटातला नायक वाटावा असा धिप्पाड माणूस पडद्यावर येतो. तो म्हणतो, "माझ्या नजरेत राडा आणि हातात फाइट, विधानसभा निवडणुकीमुळे वातावरण झालंय टाइट, निवडणुकीच्या फुल कव्हरेजसाठी पाहा एनडीटीव्ही मराठी. आणि फुल-ऑन अ‍ॅक्शनसाठी पाहा माझा नवा चित्रपट 'रानटी'. माझं रक्त तेव्हाही सांडलं नव्हतं आणि आताही सांडणार नाही २२ नोव्हेंबरपासून सिनेमागृहात." सुरुवातीला चित्रपटातलीच वेगवेगळी हाणामारीची दृश्यं दिसतात- एक मोठा सुरा समोरच्याच्या छातीपासून पोट चिरत जातो, एक दोनेक फूट लांबीचा हातोडा समोरच्याच्या थोबाडावर बसतो, एक ट्युबलाइट कोणाच्यातरी डोक्यात फुटते, मग बंदुकांनी चार-दोन माणसांना उडवलं जातं. दहा सेकंदं हे पाहिल्यावर विधानसभा निवडणुकांचा उल्लेख येतो, मग महाराष्ट्रातील प्रमुख राजकीय नेत्यांची आणि एनडीटीव्ही मराठीच्या विविध पत्रकारांची 'अ‍ॅक्शन-मोड'मध्ये असतानाची दृश्यं दिसतात. मग पुन्हा चोवीसाव्या सेकंदापासून 'रानटी' चित्रपटाच्या प्रदर्शनाबद्दल माहिती देऊन जाहिरात संपते. चित्रपटातली हाणामारी आणि पत्रकारांचं काम यांचं बेमालूम मिश्रण जाहिरात करते. शिवाय, राजकीय नेतेही अर्थातच त्यात सहभागी झालेले आहेत. चित्रपटातल्या हातोड्यांऐवजी पत्रकारांच्या हातात माइक असतो. बाकी, आवेग, आक्रमकता, इत्यादी एकसारखंच, असं जाहिरात सूचित करते.

प्रिन्स्टन युनिव्हर्सिटी प्रेस, २०१५

डायना सी. म्यूट्स या अमेरिकेतल्या पेनसिल्वानिया विद्यापीठात राज्यशास्त्राच्या प्राध्यापक आहेत. राजकीय संदेशन, राजकीय मानसशास्त्र, सामूहिक राजकीय वर्तन, असे त्यांच्या अभ्यासाचे विषय आहेत. त्यांचं 'इन-यूअर-फेस पॉलिटिक्स : द कॉन्सिक्वेन्सेस ऑफ अनसिव्हिल मिडिया' हे पुस्तक साधारण दहा वर्षांपूर्वी प्रकाशित झालं (पिन्स्टन युनिव्हर्सिटी प्रेस, २०१५). दूरचित्रवाणी / टेलिव्हिजन, म्हणजे टीव्ही जरी दूरचं काहीतरी आपल्याला दाखवत असला तरी ते आपल्या प्रत्यक्ष चेहऱ्याच्या नि दृष्टीच्या इतक्या जवळ असतं की त्याचा आपल्यावर खोलवर परिणाम होतो. अशा वेळी असभ्य (अनसिव्हिल) माध्यमं, असभ्य राजकीय चर्चाविश्वं आपल्या इतकी निकट येतात की आपल्या प्रतिसादांवर, भावभावनांवर, उच्चारणावर आणि वागण्याबोलण्यावर त्याचा मूलगामी परिणाम होत जातो, अशा आशयसूत्रावरचं हे पुस्तक आहे. म्हणजे  राजकीय अवकाशातली आक्रमक नि बटबटीत अशा अर्थी 'इन-यूअर-फेस' अभिव्यक्ती वाढत जाणं; आणि दृश्य माध्यमांमुळे ती खरोखरच अगदी निकट, म्हणजे अगदी थोबाडावर येऊन आदळते म्हणूनही ती 'इन-यूअर-फेस' असते, याला धरून पुस्तकाचं शीर्षक दिलेलं आहे.

हा परिणाम कसकसा होतो, हे दाखवण्यासाठी म्यूट्स यांनी काही लोकांचे नमुने घेऊन मग प्रत्यक्ष प्रयोग करून, लोकांना प्रश्नावल्या देऊन मग त्यातील उत्तरांची पडताळणी करून, मानसशास्त्रीय प्रयोगांच्या स्वरूपाचे उपक्रम राबवून निष्कर्ष काढलेले आहेत. पुस्तकात अमेरिकीच नमुने आहेत, पण तेच नमुने जगातली माध्यमं जवळपास काहीच विचार न करता स्वीकारत असल्यामुळे आपल्याकडेही लागू होतात. खरं म्हणजे हे फक्त राजकारणापुरतंही मर्यादित नाही, आणि आता स्मार्ट-फोन, इंटरनेट, सोशल-मीडिया यांनी व्यापलेल्या जगात हे परिणाम अधिक तीव्रतेने आणि अधिक वेगानेही होताना दिसतात. तरीसुद्धा म्यूट्स यांच्या पुस्तकातली काही निरीक्षणं आणि निष्कर्ष टीव्हीसोबतच पुढच्या बदललेल्या माध्यमव्यवहारालाही लागू होणारी आहेत, त्याचं आत्ताच्या संदर्भातलं सार असं:

  • नेहमीच्या जगण्यात आपण अनोळखी किंवा फक्त औपचारिक ओळख असलेल्या माणसांपासून काहीएक ठराविक अंतर राखून बोलतो. प्रत्यक्ष शरीरांमधलं अंतरही (सार्वजनिक ठिकाणी तरी) एका मर्यादेपलीकडे कमी होत नाही , आणि वागण्या-बोलण्यातही काहीएक अंतर राखलं जातं. टीव्ही (आणि आता त्याहून मोठ्या प्रमाणात स्मार्टफोन) हे अंतर जवळपास मिटवूनच टाकतो, आणि पडद्यावरून अनेक आक्रमक-अनोळखी व्यक्ती आपल्या चेहऱ्याच्या निकट येतात. याचे गंभीर परिणाम वास्तव जीवनात होत असतात (पानं १-२).
  • लोक त्यांच्या भवतालामधल्या संघर्षांनी भडकतात, सतर्क होतात आणि प्रत्युत्तर द्यायला सज्ज असतात, कारण आपल्या भवतालासोबत टिकून राहण्यासाठी (सर्व्हायव्हलसाठी) अशी प्रत्युत्तरं त्यांना महत्त्वाची वाटतात, असं उत्क्रांतिनिष्ठ मानवशास्त्राच्या आधारे म्हणता येतं (पान ८).
  • सर्वसाधारणतः वास्तव जीवनात मतभिन्नता झाली की विरोधी मताच्या व्यक्तीपासूनचं आपलं शारीरिक अंतर वाढेल अशा हालचाली होतात, पण टीव्हीच्या बाबतीत मात्र कॅमेरा असं अंतर वाढवण्याऐवजी कमी करण्याची शक्यता असते. त्यामुळे समोरची अभिव्यक्ती आपल्यासाठी नकारात्मक असेल, असभ्य असेल, तरीही ती व्यक्ती आणि तिची अभिव्यक्ती प्रत्यक्षात आपल्या शरीराच्या आणखी जवळ येते, स्वाभाविकपणे आपल्या प्रतिक्रियाही तितक्याच तीव्र होत जातात (पान ५४).
  • संभाषणाचे नियम मोडणं दूरचित्रवाणीवरच्या राजकीय चर्चांच्या कार्यक्रमांमधे नेहमीचं झालेलं आहे. निर्मितीमूल्य आणि तीव्र बाजारपेठीय स्पर्धा यातून संघर्ष व नाट्य यांच्यावर भर दिला जातो. परिणामी विविध राजकीय मतांचं प्रतिनिधित्व करण्यासाठी दूरचित्रवाणीवर दिसणारे चेहरे एकमेकांवर ओरडणारं-किंचाळणारं ओंगळ व उद्धट स्वरूप धारण करू शकतात (पान २९).
  • दूरचित्रवाणीतून अंगावर येणाऱ्या हिंसाचाराचे प्रत्यक्ष वर्तनावर कोणते परिणाम संभवतात, हे बाजूला ठेवलं तरी असं हिंसक चित्रण पाहिल्यावर प्रेक्षक अधिक उत्तेजित होतात, यावर मात्र बहुतांशाने सहमती आहे. फक्त तीव्रतेच्या प्रमाणापुरतं बोलायचं तर, शारीरिक हिंसाचाराच्या तुलनेत राजकीय चर्चाविश्वातला असभ्यपणा अर्थातच फिका पडेल. पण त्याचे परिणाम मात्र सारखेच असतात, फक्त व्याप्ती थोडी कमी राहते. टीव्हीवर घडून येत असणाऱ्या बहुतांश चर्चाविश्वाचा सूर अतिशय असभ्य असतो. जेम्स विल्सन म्हणालेत त्याप्रमाणे, "पूर्वी माध्यमं आपल्याशी बोलायची; आता ती आपल्यावर खेकसतात" (पान २८).
  • तंत्रज्ञानातील बदल आणि टीव्हीच्या प्रेक्षकांचं लक्ष वेधून घेण्यासाठीची वाढलेली स्पर्धा, यांमुळेही टीव्हीवरील राजकीय कार्यक्रम अधिकाधिक बटबटीत झालेले आहेत (पान १७८). दोन प्रकारची वाढलेली स्पर्धा महत्त्वाची ठरते. एक- पूर्वी संध्याकाळी सर्व दूरचित्रवाणी वाहिन्यांवर एकाच वेळी बातम्यांचं प्रसारण व्हायचं, पण आता दिवसातल्या अशा ठराविक वेळेवर राजकीय बातम्यांची मक्तेदारी राहिलेली नाही. आता चित्रपट, नाटकं, विनोदी कार्यक्रम यांच्याशी राजकीय दूरचित्रवाणी वाहिन्यांना स्पर्धा करावी लागते. शिवाय राजकारणात पराकोटीचा रस असलेली व्यक्तीही पाहू शकणार नाही इतके राजकीय कार्यक्रम आता प्रसारीत होत असतात (पान १८०). प्रेक्षकांसाठीच्या या वाढत्या स्पर्धेत राजकीय कार्यक्रमांना विविध प्रकारचे लक्षवेधक डावपेच लढवावे लागतात (पान १८१).

वरच्या निरीक्षणांशी जुळणारी उदाहरणं रोज टीव्हीवर पाहायला मिळतील. प्रातिनिधिक उदाहरण असं: 'आयबीएन लोकमत' या मराठी वृत्तवाहिनीवर 'बडे मुद्दे' असा चर्चेचा कार्यक्रम रात्री साडेआठच्या दरम्यान होतो. कार्यक्रमाच्या नावात असणारा 'बडे' हा शब्द म्हणजे संबंधित पत्रकार-निवेदकाचं आडनाव आहे, आणि दिवसभरातले काही 'मोठे'/'बडे' मुद्दे आपण मांडत असल्याचंही ते सांगतात. मग त्यातल्या एखाद्या मुद्द्यावर राजकीय पक्षांचे प्रतिनिधी बोलावून चर्चा होते. ती वरच्या निरीक्षणांशी जुळणाऱ्या रीतीने पार पडते. कार्यक्रमाच्या सुरुवातीच्या प्रतिमाही  पाहण्यासारख्या आहेत- धाडधाड संगीताच्या पार्श्वभूमीवर कमी-अधिक ज्वाळा दिसतात, न्यायाधीशांसमोर ठेवलेला असतो तसला हातोडा आपटल्याची प्रतिमा दिसते, मग लाल पार्श्वभूमीवर 'ब डे मु द्दे' असे शब्द ठिणग्या उडवल्याप्रमाणे आदळून घट्ट रुततात. मग ज्वाळा. मग संबंधित निवेदक-पत्रकाराच्या प्रत्यक्ष फुल-साइज प्रतिमेसह कार्यक्रमाचं शीर्षक दिसतं. मग निवेदक-पत्रकार चालत येतो किंवा तिथेच थोडी अधिक उद्दिपित देहबोली आणि उच्चार यांसह कार्यक्रमाला सुरुवात करतो.

वृत्तवाहिनीवरील राजकीय कार्यक्रमांची इतर मनोरंजनपर कार्यक्रमांशी स्पर्धा असल्यामुळे स्वाभाविकपणे प्रत्यक्ष पत्रकारितेचं सादरीकरणही बदलत जातं. त्यात खुद्द बातमी महत्त्वाची उरत नाही, चित्रपटातील नायकाप्रमाणे निवेदक-पत्रकार व्यक्तीचं हळूहळू नायकसदृश दाखवलं जाणं महत्त्वाचं ठरतं (किंवा नायिकासदृश दाखवलं जाणं महत्त्वाचं ठरतं. मग एक कार्यक्रम निवेदिका-पत्रकाराच्या पहिल्या नावानुसार 'काय सांगते ज्ञानदा' असाही केला जातो. एखाद्या विशेष बातमीसोबत वा लेखासोबत पत्रकाराचं नाव / बायलाइन द्यायची पद्धत वृत्तपत्रांमध्ये असते. पण टीव्हीवर बातमी विशेष असावी लागत नाही, त्या पत्रकार-व्यक्तीचं असणं हाच विशेष आहे, ती व्यक्ती दिवसभरात चघळून झालेलंच काहीतरी सांगत असली तरी फक्त 'ती' म्हणजे ते व्यक्तिमत्व काहीतरी सांगतंय एवढंच त्याचं मूल्य). या सगळ्याच्या पार्श्वभूमीला नाट्यमय संगीत लागतं, तशाच प्रतिमा लागतात. [मराठी उदाहरणं बरीच सौम्य आहेत. हिंदी वृत्तवाहिन्यांनी हे सगळं आणखीच आक्रमक थरावर नेऊन टाकलेलं आहे].

या सगळ्यात यू-ट्यूबवरच्या वाहिन्यांनी प्रचंड भऱ घातलेली आहे. अनेक टीव्ही-वाहिन्यांनी स्वतंत्रपणे यू-ट्यूबवर वाहिन्या काढल्या आहेत, त्यात मुख्यत्वे राजकीयच घडामोडींवरचे व्हिडिओ धडाधडा पडत असतात. उदाहरणार्थ, 'इंडिया टुडे' समूहाची 'मुंबई तक' ही यू-ट्यूबवरील वाहिनी पाहता येईल. त्यावर १८ डिसेंबरला एक व्हिडिओ 'मोठी बातमी' म्हणून प्रदर्शित झाला. शरद पवार यांनी पंतप्रधान नरेंद्र मोदी यांची काही डाळींब उत्पादक शेतकऱ्यांसह भेट घेतली, त्याबद्दलचा सुमारे अर्धा तासाचा हा व्हिडिओ. व्हिडिओच्या संक्षिप्त प्रतिमेत असा तपशील दिसतो: 'पवार खरंच फक्त डाळिंबासाठी मोदींना भेटले का?' खाली आयताकृती चौकटीत पवार-मोदी यांचा डाळींब हातात घेतलेला फोटो, आणि त्या चौकटीहून मोठ्या आकारात पुढे महिला निवेदिका-पत्रकाराचा फोटो आणि शेजारी पुरुष निवेदक-संपादक यांचा फोटो. या प्रतिमेखालची ओळ: 'शरद पवार आणि नरेंद्र मोदी ह्यांच्या भेटीचा अर्थ का?' मूळ घटनेचा कोणताही नवीन तपशील अर्थातच अशा व्हिडिओंमध्ये आवश्यक नसतो. फक्त वेगाने आणि थोड्या वरच्या पट्टीत बोलत काही अनुमानं सांगितली जातात. 'ते शेतकऱ्यांना घेऊन का गेले, मग डाळिंब्याच्याच शेतकऱ्यांना घेऊन का गेले, मग सातारा आणि फलटणमधलेच शेतकरी का होते?' असंही मग निवेदिका त्या वेगात-ओघात बोलून जाते. प्रेक्षकही मग व्यक्तिमत्वाशी संबंधित बऱ्या-वाईट प्रतिक्रिया देताना दिसतात. 

ही मुख्यप्रवाही माध्यमांमधली उदाहरणं दिली. या तुलनेत स्वतःला पर्यायी (किंवा पुरोगामी किंवा उदारमतवादी) मानणाऱ्या काही मंडळींची सादरीकरणाची शैली वेगळी असते, पण व्हिडिओत खरोखर काही नवीन मुद्दा असतो की, फक्त वरवरच्या अनुमानावर अर्धा तास तोंडी वाक्यं असतात, आणि त्या बोलण्याची शैलीच आपल्याला भावते, याचा विचार प्रेक्षकांनी आपापल्या इच्छेनुसार करावा.

नोंदीच्या सुरुवातीला दिलेला 'रानटी' जाहिरातीचा व्हिडिओ 'एनडीटीव्ही मराठी' वाहिनीवरचा आहे. सध्याच्या पंतप्रधानांच्या जवळचे आणि एकंदरच वेळोवेळी चर्चेत येणारे उद्योगपती अडानी यांनी 'एनडीटीव्ही' या वृत्तसमूहामध्ये जास्त समभाग विकत घेऊन डिसेंबर २०२२मध्ये स्वतःची मालकी प्रस्थापित केली. 'एनडीटीव्ही मराठी' ही वाहिनी मे २०२४मध्ये सुरू झाली. एका बड्या भांडवलदाराने 'एनडीटीव्ही' विकत घेतल्यावर झालेला हा स्वाभाविक विस्तार दिसतो. पण आधी 'एनडीटीव्ही' समूहाची मालकी प्रणय रॉय आणि राधिका रॉय या दिल्लीतील डाव्या मानल्या जाणाऱ्या वर्तुळांमधल्या दाम्पत्याकडे होती, तेव्हाचा एक दाखलाही बातम्यांच्या दृश्य सादरीकरणामधील भावी बदलांचे संकेत देणारा होता. हा नुसता सोयीस्कर निवडलेला दाखला नाही, तर भारतीय प्रसारमाध्यमांमधला अशा प्रकारचा पहिलाच दाखला होता. मे २००५मध्ये 'बंटी और बबली' या चित्रपटाच्या प्रसिद्धीमोहिमेचा भाग म्हणून त्या चित्रपटातील अभिषेक बच्चन नि राणी मुखर्जी या मुख्य नट-नटी जोडीने 'एनडीटीव्ही'वर रात्री आठ वाजता 'प्राइम टाइम'च्या बातम्या वाचल्या होत्या. त्या वेळी 'एनडीटीव्ही मीडिया'च्या मुख्य कार्यकारी अधिकाऱ्यानं या संदर्भात 'बिझनेस स्टँडर्ड'शी (TV Screens just got bigger for Bollywood, 27 May 2005) बोलताना सांगितलं होतं की, 

तारेतारकांच्या लोकप्रियतेचा लाभ घेऊन आमच्या प्रेक्षकांसमोर बातम्या सादर करायचा आमचा प्रयत्न आहे. बातम्या न पाहणारे प्रेक्षकही या तारांकित मूल्यामुळं आमची वाहिनी पाहतील, अशी आम्हाला आशा आहे.

आता यात आणखी प्रगती इतकीच झालेय की, तारेतारकांच्या लोकप्रियतेशी खुद्द पत्रकार-निवेदकांच्या व्यक्तिमत्वांची लोकप्रियता स्पर्धा करू शकते. आणि हे काही बातम्यांच्या आशयामुळे घडत नाही, तर 'बातम्या सादर करण्या'च्या शैलीमुळे, 'तारांकित मूल्या'मुळे घडतं. त्यात आशयाचं मूल्य महत्त्वाचं उरत नाही. याउलट, मेक-अप, लायटिंग, संवादफेक, देहबोली, आणखी एखाद्या गाण्यातही दिसू शकेल असं बरंच काही अपेक्षित असणार. त्यामुळे तुम्ही समजा नोंदीच्या सुरुवातीच्या जाहिरातीवर क्लिक केलं असेल, आणि नोंद वाचून कंटाळा आला असेल तर आता हे 'बंटी और बबली'मधलंच गाणं बघा नि ऐका- चुप चुप के चुप चुप के, चोरी से चोरी. गीतकार आहेत गुलझार; संगीत दिलंय शंकर-एहसान-लॉय यांनी; गायक आहेत सोनू निगम. गाणंसुद्धा स्मार्टफोनमुळे किंवा लॅपटॉपमुळे वेगळ्या अर्थी 'इन-युअर-फेस' अनुभव देईलच. बटबटीत रक्तरंजित राजकीय चर्चाविश्वापेक्षा अशा मोहक स्वप्नरंजक गाण्याची जवळीक कधीही अधिक सुखद ठरेल, असं वाटतं.

बंटी और बबली, चुप चुप के चुप चुप के चोरी से चोरी / स्क्रिन-शॉट

Tuesday, 12 November 2024

'माझी आई ही नाचणारी बाई होती'

एक

मुखपृष्ठावरील छायाचित्र : लेखकाच्या संग्रहातून
मुखपृष्ठ रचना : अमित मल्होत्रा /हार्पर कॉलिन्स
मनिष गायकवाड यांनी लिहिलेलं 'द लास्ट कोर्टिझन' (हार्पर कॉलिन्स, २०२३) हे पुस्तक म्हणजे त्यांची आई रेखा देवी यांच्या आयुष्याची कहाणी आहे. ही कहाणी रेखा आपल्या मुलाला सांगतायंत अशा पद्धतीने लिहिलेय. पण स्वतः रेखा यांना कधीच बोलता-लिहिता-वाचता न आलेल्या इंग्रजी भाषेत हे पुस्तक आहे. थोडक्यात, मुलाच्या शब्दांमध्ये आईची ही कहाणी आपल्याला वाचायला मिळते. 

बंजारा समुदायातली आई आणि कंजारभाट समुदायातला बाप यांच्या पोटी रेखा यांचा जन्म झाला. घरात रेखा यांच्यासह नऊ मुलीच झालेल्या- ‘अपयशी प्रयत्नांचं प्रदर्शन मांडल्यासारख्या’ (पान ३). कुटुंबात मुलगा जन्माला येईल याची सगळेच वाट बघत होते. ‘आम्ही नकोशा झालोयत किंवा आमच्यावर कोणाचं प्रेम नाहीये, असं आम्हाला वाटलं असेलही, पण आम्हाला याहून चांगली काही स्थिती ठाऊकच नव्हती, कारण तसा काही विचार करायला, आमच्या आईबापाचं प्रेम आणि माया मिळवायला काही वेळच आमच्याकडे नव्हता,’ असं रेखा सांगतात (पान ३). आयुष्यात पुढेही रेखा यांना यासाठी पुरेसा वेळ मिळाला नाही. हाताशी असलेला सगळा वेळ जीव जगवण्यासाठीची प्राथमिक सोय लावण्यात गेला. पण त्यांनी स्वतःच्या मुलाला मात्र प्रेम आणि माया दिली; स्वतःचा जन्म ‘अपयशी प्रयत्न’ म्हणून झाल्याची भावना त्यांच्या मनात आली असली तरी, स्वतःच्या मुलाला मात्र ‘आपल्याहून चांगलं भविष्य’ (पान १५०) लाभावं यासाठी त्यांनी यशस्वी खटपट केली. ही खटपट साधारण साठच्या दशकापासून सुरू होते; पुणे, आग्रा, कलकत्ता, मुंबई, मग पुन्हा कलकत्ता अशा शहरांमध्ये उलगडत राहते; आणि १४ फेब्रुवारी २०२३ रोजी रेखा यांचं निधन होतं तेव्हा ही खटपट थांबते. आईने जगाचा निरोप घेण्यासाठी ‘प्रेमाचा दिवस’ निवडल्याचं लेखक पुस्तकात शेवटी म्हणतो (पान १७०). प्रेम आणि प्रयत्न, हे आता वापरून गुळगुळीत झालेले शब्द आहेत. पण या पुस्तकात त्या शब्दांचे अधिक उत्कट, अधिक रोजमर्राचे, अधिक अटीतटीचे, अधिक जीवनमरणाचे आणि जीवघेणेही अर्थ समोर येतात. 
 
रेखा यांच्या आईचं नाव गुलशन देवी. तिला तिच्या मुली ‘गुल्लो’ म्हणायच्या. गुल्लो यांचा नवरा ताडिया हा पुण्यात पिंपरीमध्ये एका मोटर कंपनीत वॉचमनची नोकरी करायचा. रात्रीची ड्युटी आणि दिवसभर घरात झोपणं. कायम दारूमुळे शुद्ध हरपलेली. गुल्लो नवऱ्याला सांभाळून घ्यायची- एखादं पाळलेलं असहाय जनावर असतं, गाय असते, तिला आपण सांभाळतो, तसंच गुल्लो नवऱ्यालाही सांभाळायची, असं रेखा सांगतात (पानं ३-४). गुल्लो सतत कामात असायची- कधी कोणाच्या शेतात जाऊन काम कर, कधी कोणाच्या लग्नात जाऊन धुणीभांडी कर, गायी-बकऱ्या पाळून पूरक उत्पन्न कमाव, अशातच तिचा वेळ जात होता.
 
रेखा नऊ-दहा वर्षांची असताना तिचं रामलाल नावाच्या एका माणसाशी लग्न लावून देण्यात आलं. खरंतर तिच्या आधीच्या काही बहिणी लग्नाच्या उरल्या होत्या, पण तरी तिचा नंबर आधी लागला. तो का लागला, हे तिला माहीत नाही. रेखाच्या मरण पावलेल्या आजीने पूर्वी कधी रामलालच्या कुटुंबाकडून काही कर्ज घेतलेलं, ते पुढेही कोणाला फेडता आलं नाही, म्हणून शेवटी हा लग्नाचा व्यवहार झाला असावा, असं बहिणींच्या कुजबुजीतून रेखाच्या कानावर येतं. म्हणजे आपल्याला घरच्यांनी टाकलं का, की विकलं, असे प्रश्न रेखाला पडतात. मग नवऱ्यासोबत ती दिल्लीजवळ आग्र्याला राहायला जाते. तिथे ती सतत घरकामात गुंतून सासूची बोलणी खात तीन-चार वर्षं राहते. या दरम्यान, एकदा सासरच्यांसोबत एका बागेत फिरायला गेल्याची आठवण रेखा यांनी नोंदवलेय. त्या बागेच्या शेजारी संगमरवराची एक इमारत होती, तशी सुंदर वाटत होती, पण ती इमारत म्हणजे काय आहे हे कोणी रेखाला सांगत नाही, तीही कोणाला विचारत नाही, आणि कोणी इमारतीच्या आतही जात नाही. मोकळ्या हिरवळीवर बसून सगळे सोबत नेलेले पदार्थ खातात, रामलालची बहीणभावंडं तिथे खेळतात, पण त्याच वयाची रेखा काही त्यांच्यात जाऊन खेळू शकत नाही. 'त्या वेळी मला ताज महाल हे काय आहे ते माहीत नव्हतं, आणि आम्ही त्याच्या जवळ राहत होतो हेही माहीत नव्हतं. प्रेमाचा काही स्पर्श मला झाला नव्हता. आग्र्याच्या वातावरणात प्रेम असेल समजा, तरी ते माझ्या आसपास तरी कधी फिरकलं नाही,' असं रेखा म्हणतात (पानं १६-१७).

साधारण बारा-तेरा वर्षांचं वय होईपर्यंत रेखा आग्र्याला नवऱ्याच्या घरी राहतात. त्यानंतर एकदा सासू-सासऱ्यांसोबत रेखा यांना कलकत्त्याकडे पाठवलं जातं. जाताना वाटेत ट्रेनमध्ये रेखाला मांड्यांपाशी ओलसरपणा आल्याचं जाणवतं. ती बाथरूममध्ये जाते, तर तिला रक्त दिसतं. पुण्यात असताना तिला बहिणींकडून पाळीबद्दल कळलेलं असतं, त्यामुळे स्वतःची पाळी सुरू झाल्यावर तिला काही गडबडायला होत नाही. मग ती तिथेच ट्रेनमध्ये कोपऱ्यात बसून तिच्या आवडीचं लिंबाचं लोणचं खात राहते. कलकत्त्याला रामलालची एक बहीण कोठ्यात असते, तिच्याकडे रेखाला सोपवण्यात येतं. आपलं लग्न म्हणजे फसवणूक होती, हे इथे तिच्या लक्षात येतं; आणि तोवर आपल्या आयुष्यात काय चाललंय याचा काहीच पत्ता न लागणाऱ्या रेखाला इथून पुढे मात्र स्वतःचे निर्णय स्वतःच्या हातात घेणं गरजेचं असल्याचं लख्खपणे जाणवतं, त्यासाठी ती लागेल ती किंमत मोजायला तयार होते. तवायफ म्हणून कोठ्यात नाचताना शारीरिक संबंधांचा व्यवसाय सर्वसाधारणपणे केला जात नाही. तर, अशा नाचाच्या वातावारणात रेखा यांना जगण्याचं भान येत जातं. एकदा नाचाच्या पार्टीसोबत बाहेरगावी कार्यक्रमासाठी गेलेली असताना तिथला बांगड्या तयार करणारा इसम रेखाच्या प्रेमात पडतो. ती तंबूत झोपलेली असताना तो रात्रभर बाहेर वाट बघत राहतो. मग ती उठल्यावर तिला नाव विचारतो. ती भिडस्तपणे स्वतःचं नाव सांगते. आत्तापर्यंत आपल्याला कधीच कोणी इतक्या प्रेमाने स्वतःचं नाव विचारलं नसल्याचंही तिला जाणवतं. तो तिच्या प्रेमात असल्याचंही तिला कळतं, पण त्या टप्प्यावर रेखाकडे प्रेमासाठी वेळ नसतो. बांगड्यावालाही इतर कोणतीच अपेक्षा न ठेवता, रेखा त्या भागात असते तोवर नाच बघायला येतो, आणि ती कलकत्त्याकडे जायला निघते तेव्हा ट्रेनपाशी येऊन तिला बांगड्यांनी भरलेला बॉक्स तिला भेट देतो. इतकंच. त्या इसमाचं नाव रेखा यांना आठवत नाही, पण प्रेमभावनेची किंचितशी जाणीव तेव्हा पहिल्यांदा झाल्याचं त्या सांगतात (पान २७-२८). 

कलकत्त्यातील बंदूक गल्लीमध्ये असणाऱ्या कोठ्यात नाचून मिळालेलं उत्पन्न रेखाला स्वतःकडे ठेवता येत नाही, ते तिला तिच्या नणंदेकडे द्यावं लागतं. या गुलामगिरीतून सुटकेचा मार्ग तिला सापडत नसतो. पण दरम्यान बांग्लादेशमुक्तीची चळवळ जोर धरू लागलेली असते, त्यात पूर्व सीमेवर भारत-पाकिस्तान युद्धाला तोंड फुटतं. त्या ब्लॅकआउटच्या काळात अनेकांची धांदल उडते. 'कुठल्या तरी सीमेवर युद्ध होत असल्याचं लोक बोलत होते... पण माझ्या डोक्यात आधीच युद्ध सुरू होतं,' असं रेखा सांगतात (पान २९). या धांदलीत कोठेही रिकामे होऊ लागतात. हा अंधारच आपल्यासाठी सुटकेची संधी घेऊन आल्याचं रेखा यांच्या लक्षात येतं. मग रेखा कोठ्यात अंधारामध्ये मेणबत्त्या लावून नाचते. 'गाईड'मध्ये वहिदा रेहमान 'आज फिर जीने की तमन्ना है' म्हणत नाचते तसं (पान २९). अशा काळातच वेगवेगळ्या प्रकारचे पुरुष जास्त संख्येने कोठ्यात आल्याचं त्या नोंदवतात. एकदा तर बांग्लादेशी स्वातंत्र्यासाठी लढणारे काही लोकही येऊन गेले, असं त्या म्हणतात. या वेळी मिळालेल्या पैशातून रेखामध्ये आत्मविश्वास निर्माण होतो. मग युद्धकाळ संपल्यावर नणंद परत येते तेव्हा तिला आपण जुमानत नसल्याचं रेखा तोंडावर सांगतात, आणि स्वतंत्रपणे व्यवसाय सुरू ठेवतात. 

असाच काळ जातो. कोणीतरी मधेच कुचकेपणाने रेखा 'वांझ' असल्याची अफवा पसरवू पाहतं, ते रेखाला बोचतं. शिवाय, आता आपण स्वतंत्र झालोय तर स्वतःचं कुटुंब असायला हवं, असंही तिला वाटतं. मग तिच्या प्रेमात असणाऱ्या रेहमत खान या विवाहित पुरुषाकडे ती आपल्याला मूल हवं असल्याची इच्छा बोलून दाखवते. आपल्यापासून मूल झाल्यावर तरी रेखा आपल्याशी लग्न करेल, असा रेहमतचा होरा असतो. पण रेहमतशी लग्न करून पडद्याआड जगण्याची आणि धर्म बदलण्याची रेखा यांची तयारी नसते. त्यामुळे त्या लग्नाशिवाय फक्त अपत्यप्राप्तीपुरतं त्याला जवळ करतात. त्याआधीही त्यांचे शरीरसंबंध आलेले असतात. पण रेहमत बाकी काही जबाबदारी घेण्याइतका सक्षम नसतो. तो रेखा यांच्या गरोदरपणात किंवा पुढेही त्यांना मदत करत नाही. उलट काही काळ त्याचा बराच त्रास रेखा यांना सहन करावा लागल्याचे प्रसंग पुस्तकात येतात. या संबंधांमधून जन्मलेल्या मुलाला- मनिषला- रेखा स्वतःच्या बळावर वाढवू लागतात. याच काळात त्या पिंपरीतल्या कुटुंबियांशीही पुन्हा संपर्क साधतात, आपल्या काही बहिणींना शिकवायचा प्रयत्न करतात. पण ते प्रयत्न यशस्वी होत नाही. रेखा यांची लच्छा नावाची एक बहीण कलकत्त्याला आलेली असते. अबोल स्वभावाच्या लच्छाला थोडा दृष्टिदोष असतो. अशातच नातलगासोबत कलकत्त्याहून पुण्याला परत जात असताना ती एका रेल्वेस्टेशनवर उतरते आणि ट्रेन निघून जाईपर्यंत वेळेत डब्यात परतू शकत नाही. नातलगाचंही तेवढ्या वेळेत लक्ष जात नाही, आणि ही बहीण कायमची हरवते. बहीण हरवल्याचं दुःख रेखा यांच्या मनात घर करतं.

मनिषच्या बाबतीत मात्र रेखा यांचे प्रयत्न वाया जात नाहीत. कोठ्यावर येणाऱ्या एका शिक्षकाच्या मदतीने त्या मनिषला दार्जिलिंगमध्ये इंग्रजी बोर्डिंग स्कूलमध्ये टाकतात. तिथे त्याचं नाव नोंदवताना बापाचं मुस्लीम नाव आणि आईचं हिंदू नाव अडचणीचं ठरेल म्हणून त्या स्वतःच्या एका बहिणीच्या नवऱ्याचं आडनाव मुलाला लावायचा प्रयत्न करतात. हे आडनाव असतं गागडे. पण शाळेच्या मुख्याध्यापकांना ते पुरेसं स्पष्टपणे कळत नाही. मग ते 'गायकवाड का?' असं विचारतात. तर, रेखा गडबडीने होय-होय म्हणतात. मग मुलाचं कागदोपत्री अधिकृत नाव लागतं- मनिष गायकवाड. आई अथवा वडील यांपैकी कोणाचंच नसलेलं आडनाव मनिषला लागतं, आणि तो बहुतांश काळ या अवकाशांपासून दूर इंग्रजी शाळेच्या हॉस्टेलमध्ये राहात लहानाचा मोठा होतो. 

कोठ्यांमधील वर्चस्वाच्या स्पर्धेतून होणाऱ्या वादावादीमुळे काही काळाने रेखा कलकत्ता सोडून मुंबईला जातात. तिथे लॅमिंग्टन रोडजवळच्या कोठ्यावर नाचायला लागतात. इथे त्यांचा हिंदी चित्रपटसृष्टीहीशी थोडा संपर्क येतो- मुख्य अभिनेत्रीच्या मागे नाचणाऱ्या अनेकींमधली एक म्हणून रेखा काही वेळा जातात. यात त्यांना तथाकथित मोठे तारेतारका दिसतात, त्यांच्या वागण्यामधला लहरीपणा दिसतो, कोणत्याही थराला जाऊन फसवणारे आणि फसवून घेणारे लोक दिसतात. कालांतराने मुंबईत विविध गुंडांच्या टोळ्यांच्या कारवाया वाढू लागतात. त्यातील मुख्य म्होरक्यांपैकी हाजी मस्तान आणि दाऊद इब्राहिम यांचाही वावर रेखा यांना पाहायला मिळतो. यातच अंडरवर्ल्डच्या घडामोडींमुळे असुरक्षितता वाढू लागल्यावर त्या पुन्हा कलकत्त्याला जातात. तिथे नव्याने बस्तान बसवतात. बोर्डिंग स्कूलमधून सुट्ट्यांसाठी येणाऱ्या, इंग्रजी बोलणाऱ्या, काट्या-चमच्याने जेवणाऱ्या आपल्या मुलाला कोठ्यावर राहायला लावणं बरोबर नाही, असं वाटून रेखा कलकत्त्यात एक छोटा फ्लॅट घेतात. मग काहीएक स्थिर जगणं त्यांना लाभतं. 

फ्लॅट घेतल्यानंतर रेखा व्यवसाय बदलू पाहतात तो भाग जेमतेम अडीच पानांमध्ये उरकतो, ही एक छोटी उणीव  पुस्तक वाचताना जाणवते (पानं १७२-१७४). रेखा यांचा नाच पाहायला येणारा कोठारीजी नावाचा एक राजस्थानी माणूस या काळात त्यांच्या फ्लॅटवर 'लिव्ह-इन' जोडीदार म्हणून राहू लागतो. म्हणजे रेखा त्याला तशी परवानगी देतात. त्या माणसासोबत आणि इमारतीतल्या एका मुस्लीम महिलेसोबत मिळून रेखा रंग तयार करण्याचा व्यवसाय करतात. कालांतराने कोठारीजी राजस्थानला कुटुंबियांना भेटायला जातो, ते परत येतच नाही. रेखा यांच्या आयुष्यात इतक्या निकट आलेल्या या व्यक्तीबाबत मात्र पुस्तकात फारसं काही म्हटलेलं नाही. इतर ठिकाणी रेखा संबंधित व्यक्तींबाबत, त्यांच्यासोबतच्या आपल्या नात्यांबाबत काहीतरी म्हणतात, पण या कोठारीजीविषयी तसं काहीच पुस्तकात नोंदवलेलं नाही. दरम्यान, मनिष ग्रॅज्युएट होतो, कोलकात्यात काही नोकरी शोधतो (पुढे तो मुंबईत हिंदी चित्रपटसृष्टीमध्ये लेखक म्हणून काहीएक स्थान कमावतो). दरम्यानच्या काळात मालमत्तेवरील मालकीच्या वादांमधून आणि इतरही अनेक छोट्या-मोठ्या कारणांवरून कलकत्त्यातील बंदूक गल्ली भागातला कोठा बंद पडतो. इथे पुस्तक संपतं. 

सगळ्या पुस्तकात छोटी-साधी वाक्यं वापरून मनिष यांनी रेखा यांची कहाणी सांगितलेय. त्यात बरेचदा हिंदी वाक्यांचाही वापर बेमालूमपणे केलाय. त्यामुळे कंजारभाट समुदायातल्या रेखा यांच्या मूळच्या राजस्थानी-हिंदी-मराठी-मिश्रित बोलीपासून खूप दूर असलेल्या इंग्रजी भाषेत हे पुस्तक असलं तरी त्यातून रेखा यांच्या जाणिवा नि भावभावना आपल्यापर्यंत पोचतात.  

रेखा यांचं बालपण जिथे गेलं त्या पिंपरीतून कंजारभाट समुदायातल्या कौमार्यचाचणीच्या प्रथेसंदर्भातील एक बातमी २०१८ साली आली होती. या प्रथेला विरोध केल्यामुळे कंजारभाट समुदायातल्याच काही तरुणांना मारहाण झाल्याची ही बातमी होती ('जातपंचायतीविरोधात उभे राहिले आहेत कंजारभाट समाजातील तरुण', बीबीसी मराठी, २२ जानेवारी २०१८). लग्न झाल्यावर नवरा-बायकोचे शरीरसंबंध आले की, चादर तपासून जातपंचायतीमधले पंच ही चाचणी घेतात, आणि 'माल खरा आहे' किंवा 'माल खोटा आहे' अशा शब्दांत निवाडा देतात. 'माल खोटा निघाला' तर संबंधित नवरा-बायकोचा काडीमोडही घडवला जातो.(अधिक तपशिलासाठी पाहा: रामनाथ चव्हाण, 'भटक्या विमुक्तांची जातपंचायत- भाग १', देशमुख आणि कंपनी, २००२/२०१६: पानं ३४-४१). रेखा यांनी व्यक्ती म्हणून घेतलेले बहुतेकसे निर्णय उघडच त्यांच्या जातपंचायतीच्या विरोधात जाणारे दिसतात. एका अर्थी, आपला 'माल' खरा आहे की खोटा, हे त्यांनी इतर कुणाला ठरवू दिलं नाही. आपल्या आयुष्यातल्या नैतिकतेच्या कसोट्या ठरवण्यासाठी रेखा यांनी बहुतांशाने स्वतःच्या मनातली पंचायत तेवढी प्रमाण मानलेली दिसते- आणि त्यातून भागत नसेल तिथे प्रार्थनेपुरता कोणत्या ना कोणत्या धर्मातला ईश्वर प्रमाण मानलेला दिसतो.

दोन

ग्रंथाली, १९९४/२००९ [मुखपृष्ठ: जुई शेठ]
'माझी आई शांताबाई ही नाचणारी बाई होती', हे किशोर शांताबाई काळे यांच्या 'कोल्हाट्याचं पोर' (ग्रंथाली, १९९४/२००९) या आत्मकथनातलं पहिलं वाक्य आहे. त्यावरच या नोंदीचं शीर्षक बेतलेलं आहे. नाचणारी बाई असणारी आई मराठीत किशोर काळे यांच्यामुळे आधीच आलेली होती. 'कोल्हाट्याचं पोर' हे पुस्तक १९९४ साली प्रकाशित झाल्या-झाल्या खूप गाजलं. त्याची २००९ सालापर्यंत वीस पुनर्मुद्रणं झालेली होती. पुढेही आवृत्त्या आलेल्या दिसतात.

कोल्हाटी समाजातील पारंपरिक पेशाचा भाग म्हणून शांताबाईंना नाचावं लागतं. पण त्या त्यातून स्वतःची सोडवणूक करून दुसऱ्या समुदायातील पुरुषासोबत संसार चालवून स्थिर आयुष्य जगू पाहतात. या स्थैर्याच्या शोधात त्या धाकटा मुलाला सोबत नेतात, पण थोरला किशोर मात्र आईच्या माहेरी कष्टाचं नि अवहेलनेचं जगणं जगत राहतो. त्या कष्टातच शिकतो आणि शेवटी एमबीबीएस होतो. पण या सर्वांचे प्रयत्न पुरेसं प्रेम प्राप्त करू शकत नाहीत, अशी बोच हे पुस्तक वाचल्यावर वाचकांना जाणवू शकते. 

'द लास्ट कोर्टिझन' हे पूर्णपणे नाचणाऱ्या आईवर केंद्रित पुस्तक आहे, तर 'कोल्हाट्याचं पोर'मध्ये आत्मकथन करणारं पोर केंद्रस्थानी आहे. तरीही, पुस्तकांचं समांतर वाचन काही अधिकचे धागेदोरे समोर आणतं.

रेखा देवी यांना इंग्रजी बोलता वा लिहिता येत नव्हती, तरीही त्यांची कहाणी आपण इंग्रजीतून सांगतोय, यातल्या अंतर्विरोधाची कल्पना लेखकाला असावी. त्यामुळे प्रस्तावनेतच तो स्पष्टीकरण देतो की, ‘आईला इंग्रजी वाचता येत नाही तोवर मला काही भीतीचं कारण नाही.’ लेखकाची एक इंग्रजी कादंबरी या पूर्वी प्रकाशित झाली आहे, ती हिंदीत ‘डब’ का केली नाही, असं आईने विचारल्याची आठवण लेखकाने नोंदवलेय. पण हा मुद्दा फक्त त्या आईपुरताच मर्यादित नाही. मनिष यांचं इंग्रजी पुस्तक कंजारभाट समुदायाच्या जातपंचायतीला बहुधा दखलपात्र वाटणार नाही. आणि तसंही या जातपंचायतीच्या कोणत्याही दंडकाचा काही भार त्या विशिष्ट सामुदायिक रचनेपासून पूर्णपणे निराळं आयुष्य जगणाऱ्या मनिष यांच्यावर येणार नाही. म्हणजे हे पुस्तक इंग्रजीतच राहील तोवर त्यातील मध्यवर्ती व्यक्तीच्या समुदायाशी मात्र त्याचा वाद-संवाद होणार नाही.

दुसरीकडे, किशोर काळे यांचं पुस्तक कोल्हाटी समुदायाची निंदा करणारं असल्याचं सांगून त्यांच्यावर बहिष्कारही टाकण्यात आला (Rakshit Sonawane, 'A life lived for the community', Indian Express, 6 March 2007) अगदी २०१३ साली, म्हणजे पुस्तक प्रकाशित झाल्यावर एकोणीस वर्षांनी, या पुस्तकावर बंदीची मागणी करण्यात आली होती ('मृत्यूनंतर तरी लेखकाला मारू नका', लोकसत्ता- लोकरंग, ११ ऑगस्ट २०१३). कोल्हाटी समुदायाच्या बोलीमधलं हे पुस्तक नसलं तरी त्याच वातावरणातल्या मराठी भाषेत लिहिलेलं आहे. त्यामुळे या पुस्तकाने संबंधित समुदायाशी आणि व्यापक मराठी समाजमनाशी काहीएक वाद-संवाद केला, असं आवृत्तीच्या आकडेवारीनुसार, काळे यांच्यावरील बहिष्कारावरून आणि एकंदर त्यावर होत आलेल्या कमी-अधिक चर्चेनुसार म्हणता येतं.

तसंच, मनिष यांच्या पुस्तकाची अर्पणपत्रिका अशी आहे (इंग्रजीतून इथे नोंदीपुरतं मराठी भाषांतर केलंय): 'माझी आई रेखा देवी हिच्यासाठी. मा मुझे अपने आंचल में छुपा ले । गले से लगा ले । के और मेला कोई नही असं अंगाईगीत ती माझ्यासाठी म्हणायची. माझ्या भविष्यात तिच्या भूतकाळाची पुनरावृत्ती होत असल्याचं तिला दिसायचं, आणि ती अंतःकरणातील प्रेमाने सुरेलपणे गाणं गुणगुणायची.' तर, किशोर यांच्या पुस्तकाच्या अर्पणपत्रिकेचा आईसंबंधीचा भाग असा आहे: 'आदर्श आई म्हणून न जगता आलेल्या पण आदर्श पत्नी म्हणून जगणाऱ्या सौ. आईस.'

मनिष यांच्या अर्पणपत्रिकेत आई-मुलाचं नातं प्रेमाचं म्हणून समोर येतं, त्यातलं सुरेल गुणगुणणं लेखकाच्या मनात टिकून राहिल्याचं दिसतं. दुसरीकडे, किशोर यांच्या अर्पणपत्रिकेत आईसोबतचे मुलाचे गुंतागुंतीचे नातेसंबंध पुढेही गुंतागुंतीचेच राहिल्याचे दिसतं- आईची ओळख 'आदर्श पत्नी', 'सौभाग्यवती' या संबोधनांनी येते. एकीकडे दुःखाचा अवकाश असतानाही प्रेमाचं नातं नि काहीएक संवाद आहे, तर दुसरीकडे दुःखाच्या अवकाशात प्रेमाच्या अभावाची आणि विसंवादाची बिकट भर पडलेली आहे. 

Saturday, 12 October 2024

नवरात्रीनिमित्त झालेलं एक नामांतर

फोटो : रेघ (८ ऑक्टोबर २०२४). [माणसांची व ठिकाणांची नावं पुसली आहेत.]

फेब्रुवारी २०२४मध्ये रेघेवर 'बहुकल्ली राम, एककल्ली पंतप्रधान' अशी नोंद केली होती. अयोध्येतील राम मंदिर प्रतिष्ठापनेवेळी पंतप्रधानांनी केलेली एककल्ली विधानं आणि भारतात लोकपातळीवर रुजलेली रामायणाची बहुकल्ली कथनं- त्याबद्दल ए. के. रामानुजन यांनी लिहिलेला 'थ्री हंड्रेड रामायणाज्' हा निबंध, अशा संदर्भातली ती नोंद होती. त्या नोंदीत शेवटी एक फोटो चिकटवला होता. तो फोटो एका शहरातील 'पीर बाबा नवरात्र मंडळा'ने राम मंदिर प्राणप्रतिष्ठेसंदर्भात शुभेच्छा दिल्याचा होता. 

फोटो : रेघ (२२ जानेवारी २०२४)

"पीर बाबांना मानणाऱ्या व्यक्तींना फक्त मुस्लीम श्रद्धांपुरतं मर्यादित राहता येत नाही म्हणून त्यांच्या नावाचं नवरात्र मंडळ निघतं, किंवा नवरात्र उत्सव साजरा करणाऱ्यांना फक्त हिंदू श्रद्धांपुरतं मर्यादित राहता येत नाही म्हणून पीर बाबांचं नाव नवरात्र मंडळाला द्यावं वाटतं. मग अयोध्येत राम मंदिर उभारलं जाताना त्याचा फलकही उभारावा वाटतो." अशा वरकरणी विसंगत दिसणाऱ्या गोष्टींची अंगभूत संगती आपल्याला नुसती अभ्यासकीय काटेकोरपणे किंवा राजकीय दुराग्रहाने लागत नाही. ए. के. रामानुजन यांना त्यांच्या वडिलांमध्येही अशी विसंगती दिसली होती-.आपले वडील खगोलविज्ञान आणि ज्योतिष दोन्हींमध्ये सारख्याच उत्कटतेने रमतात, याने रामानुजन अस्वस्थ झाले. पण मग त्यांना या सर्व विसंगतीमधलं बहुकल्लीपण जाणवलं आणि ते भारतीय समाजमनामध्येही पसरल्याचं वाटलं. ते काही कायम असंच असेल किंवा आदर्श कायतरी असेल, असं नाही; पण आपल्या भवतालाकडे बघण्याचा एक दृष्टिकोन म्हणून आपण हा एक विचार समजून घेऊ शकतो.

तर, अशा सगळ्या अवकाशात पीर बाबांचं नाव नवरात्र मंडळाला लागतं, कारण हे मंडळ ज्या शहरात आहे तिथून जवळच बाबर शेख या मुस्लीम संताचा उरूस दर वर्षी होतो, आणि त्याचं आयोजन करण्याची मुख्य जबाबदारी हिंदू लोकांवर असते. हे वर्षानुवर्षं सुरू आहे. त्या परंपरेमागच्या कथाही प्रचलित आहेत. तिथे जाणारे भाविक हिंदू-मुस्लीम दोन्ही असतात. तसंच, त्या उरुसादरम्यान संबंधित शहरात एक मुस्लीम माणूस त्याच्या घरच्या परंपरेनुसार एकीकडे पीर बाबांची खूण म्हणून हिरव्या कापडात गुंडाळलेला तांदळाचा एक छोटा ढीग ठेवतो आणि शेजारी अंबाबाईची मूर्तीही ठेवतो, मग नऊ दिवस दोन्हींची पूजा होते- मागे मक्केचा फोटोही असतो! त्या माणसाकडच्या घरगुती परंपरेला जवळच्या गावातील बाबर शेख उरुसाइतकी प्रसिद्धी नाही, तरी त्याच्या आसपासचे हिंदू-मुस्लीम लोक त्याच्या घरी दर्शनाला येऊन जात असतात. तुम्ही ही पूजा कधीपासून करताय, असा प्रश्न संबंधित माणसाला विचारला तर त्याला त्याचं उत्तर माहीत नाही. पण त्याला ही सरमिसळ सुरू ठेवावी असं मात्र वाटतं. ही सरमिसळ काहींना समजत नाही, पटत नाही, रुचत नाही. मग त्यांना 'पीर बाबा नवरात्र मंडळ' हे नावही बदलावं वाटतं, आणि एकोणीस वर्षं ज्या नावासह नवरात्र साजरी केली ते नाव बदलून विसाव्या वर्षी या मंडळाचं नाव 'आई माऊली नवरात्र मंडळ' असं केलं जातं. त्या 'नामांतरा'चा स्वतंत्र फलक लावावा वाटतो. त्या फलकाचा फोटो या नोंदीच्या सुरुवातीला चिकटवला आहे.

दसऱ्याच्या दिवशी सीमोल्लंघनाचीही एक खूण मानली जाताना दिसते. पण नामांतराच्या फोटोत दिसतेय ती खूण सीमा ओलांडण्याऐवजी स्वतःची सीमा आणखी संकुचित करणारी आहे. त्यामुळे दसऱ्याच्या दिवशी ही छोटी नोंद करावी वाटली.

भारताला स्वातंत्र्य मिळालं त्याच्या आसपास लिहू लागलेले, आणि सहज-साध्या भाषेत काही वेगळ्या वाटेचं लेखन करून गेलेले दि. बा. मोकाशी यांनी त्यांच्या लेखनप्रवासाची सुरुवात कशी झाली, याबद्दल एक लेख लिहिला होता. तो त्यांच्या 'लामणदिवा' या कथासंग्रहात (मौज प्रकाशन) सुरुवातीला छापलेला आहे. त्यात ते एक आठवण नोंदवतात, ती अशी:

त्या वेळी माझ्या बरोबरच्या लेखकांशी माझ्या फारशा ओळखीच नव्हत्या. पु. भा. भावे यांची गाठ 'मौजे'च्या कचेरीत पडली ती वादातच संपल्याचं आठवतं. ते ज्या 'हिंदुत्व'वादी मतांचे अभिमानी होते ती मतसरणी मला पटणारी नव्हती. मीही तावातावानं वाद घातलेला आठवतो. भाव्यांची विचारसरणी मला प्रतिगामी व अट्टाहासी वाटते हे मी त्यांना स्पष्ट सांगितलं.

पु. भा. भावे हे विद्यमान पंतप्रधानांच्या एककल्ली विचारांचे कट्टर पूर्वसुरी होते. त्यांच्याशी मोकाशींचं वाजलं. चार पानांनंतर दुसऱ्या एका संदर्भात मोकाशी लिहितात:

मी निष्ठावंत लेखक नव्हतो. विज्ञानाकडे माझा ओढा होता आणि धर्म व तत्त्वज्ञान यात मी रमत होतो.

'निष्ठावंत लेखक नव्हतो' म्हणजे मोकाशी फक्त लेखनावर निष्ठा असलेले नव्हते, असा या विधानाचा अर्थ आहे. रेडिओ-दुरुस्ती करताकरता ओघवत्या मराठीत कथा लिहिणाऱ्या मोकाशींचा विज्ञानाकडे ओढा होता, पण ते धर्म नि तत्त्वज्ञान यातही रमत होते. हे वाचून रामानुजन यांच्या निबंधाची आठवण होऊ शकते. तर, मोकाशींच्या या धारणेतून 'पालखी' हे प्रत्यक्ष आषाढीच्या वारीसोबत प्रवास करून लिहिलेलं पुस्तक, 'आनंदओवरी' ही संत तुकारामांचा भाऊ कान्हा याच्या दृष्टीभूमीवरून लिहिलेली सखोल-सुंदर कादंबरी, असे काही मजकूर आपल्याला मिळाले. केवळ आपली वैज्ञानिक दृष्टी समोरच्या प्रत्येक घटनेवर लादून अहंकाराने निष्कर्ष काढण्याऐवजी, तसंच राजकीय दुराग्रहाने श्रद्धेचा वापर करण्याऐवजी किंवा निव्वळ श्रद्धेने ओथंबून बेभान होण्याऐवजी, अधिक सहानुभूतीने काही गोष्टी समजून घेण्याचं कसब मोकाशींकडे होतं, असं वाटतं. लेखनाच्या पातळीवर काहीएक कमी-अधिक सीमोल्लंघन करण्यासाठी त्यांना ते कसब उपयोगी पडलं असावं. त्यामुळे दसऱ्याच्या निमित्ताने आणि आधीच्या फलकाच्या निमित्ताने त्यांची आठवण ठेवावी वाटली.

दि. बा. मोकाशी (१९१५-१९८१)
फोटो : इथून. [सौजन्य: जया दडकर / मोकाशी कुटुंबीय]

Monday, 22 July 2024

राम-रुकुनची पुस्तकी कहाणी

जगरनॉट, जानेवारी २०२४ । आवरण रचना: भावी मेहता

इतिहासकार रामचंद्र गुहा यांचं 'द कुकिंग ऑफ बुक्स: अ लिटररी मेम्वार' (जगरनॉट, जानेवारी २०२४) हे  पुस्तक अलीकडे बाजारात आलं. सुमारे चाळीस वर्षं गुहांनी लिहिलेल्या वेगवेगळ्या स्वरूपाच्या लेखनावरून संपादकीय नजर आणि हात फिरवलेले रुकुन अडवाणी (आणि त्यांच्यासोबत झालेले गुहांचे संवाद-वाद) या पुस्तकात केंद्रस्थानी आहेत.

रामचंद्र गुहा हे त्यांच्या गांधीचरित्रासह इतर पुस्तकांमुळे, विविध प्रसारमाध्यमांमधे येणाऱ्या मुलाखतींमुळे, स्तंभलेखनामुळे चांगल्यापैकी प्रसिद्ध आहेत. त्या तुलनेत रुकुन अडवाणी अजिबातच प्रसिद्ध नाहीत.  दीर्घ काळ 'ऑक्सफर्ड युनिव्हर्सिटी प्रेस'च्या दिल्लीतील भारतीय शाखेत काम केलेल्या रुकुन यांनी कालांतराने, पत्नी लेखिका-संपादिका अनुराधा रॉय यांच्यासोबत 'परमनन्ट ब्लॅक' ही स्वतःची प्रकाशनसंस्था सुरू केली. त्यांनी त्यांचा बाडबिस्तारा उत्तराखंडमधील रानीखेत इथे हलवला आणि तिथूनच 'परमनन्ट ब्लॅक'चं संपादकीय काम आजही चालतं.

गुहांनीच म्हटल्याप्रमाणे, त्यांचा स्वतःचा स्वभाव माणसांची संगत हवीशी वाटणारा, बहिर्मुख, प्रवासाची आवड असणारा; तर, रुकुन  यांचा स्वभाव मात्र एकांतप्रिय, अंतर्मुख, माणसांपेक्षा कुत्र्यांची संगत हवीशी वाटणारा, किंबहुना काही वेळा माणूसघाणा मानला जाईल असा. पण तरीही लेखक-संपादक म्हणून त्यांचं एकमेकांशी सूत जुळलं. हे मुख्यत्वे पुस्तकांच्या निर्मितीशी संबंधित सूत होतं, पण त्या पलीकडेही काहीएक माणसा-माणसांतल्या संवादाशी संबंधित सुंदर सूत्र यात सापडतं.

राम आणि रुकुन हे दोघेही सेन्ट स्टिव्हन्स (/स्टिफन्स) कॉलेज या दिल्ली विद्यापीठाशी संलग्न असलेल्या प्रसिद्ध महाविद्यालयात साधारण एकाच वेळी शिकले. गुहा यांना रुकुन दोन वर्षांनी सिनिअर होते. गुहा तेव्हा क्रिकेट खेळण्यात अधिक गुंतायचे, तर रुकुन पहिल्यापासून पुस्तकं, पाश्चात्त्य शास्त्रीय संगीत, इत्यादीत अधिक रमायचे. या तथाकथित वलय लाभलेल्या कॉलेजमधलं वातावरण, तिथे दोघांनी घालवलेला काळ, दोघांचे बहुतांशाने वेगवेगळे नि क्वचित सामायिक मित्र, परस्परांहून पूर्णपणे विरोधी आवडीनिवडी यांचा आढावा 'द कुकिंग ऑफ बुक्स'च्या सुरुवातीच्या पानांमध्ये वाचायला मिळतो. घरातही इंग्रजी बोलणाऱ्या कुटुंबातली ही मंडळी असल्यामुळे तो सगळा प्रभाव या पानांमध्ये दिसतो. रुकुन यांचे वडील राम अडवाणी यांचं लखनौमधील पुस्तकांचं दुकान ख्यातनाम होतं; त्यामुळे रुकुन यांना लहानपणापासूनच आसपास पुस्तकं लाभल्याचंही कळतं. शिवाय, 'सेन्ट स्टिव्हन्स', 'डून स्कूल' (गुहांची शाळा), त्यानंतर मग 'केम्ब्रिज' (रुकुन यांचं विद्यापीठ), या संस्थांचे आणि मग या संस्थांमधून शिकून भारतीय राजकीय-प्रशासकीय व्यवस्थेत, किंवा भारतीय इंग्रजी बुद्धिजीवी व्यवस्थांमध्ये सत्तास्थानी पोचलेल्यांचेही उल्लेख येतात. गुहा यांनी अहंकाराने हे उल्लेख केलेले नसले तरी साचेबद्ध वलय अधोरेखित होतील अशी विधानं येऊन जातात. एखाद्या संस्थेत अधिक संसाधनं किंवा अधिक स्त्रोतसंपन्नता लाभल्यामुळे काही गोष्टी सुरळीत झाल्या असतील, तर त्याबद्दल बोलू नये असं नाही, पण अधिमान्यतेचे शिक्के म्हणून त्यांचा उल्लेख कंटाळवाणा वाटतो. उदाहरणार्थ, रुकुन सोडता 'मी काम केलेल्या इतर कोणत्याही संपादकाने केम्ब्रिजमधून पीएच.डी. केलेली नाही,' असं गुहा एका ठिकाणी प्रशस्तीपर सुरात लिहितात (पान १७५). अशा उल्लेखांनी संबंधित व्यक्तीच्या अंगभूत क्षमतेविषयी फारसं काही हाती लागत नाही. गुहांनीच यासंबंधीचा एक इशारा प्रस्तावनेत दिलाय: 'वाचक वेगवेगळ्या रितीने या पुस्तकाचा अर्थ लावतील बहुधा- कोणाला हे मैत्रीचं संस्मरण वाटेल, कोणाला एका गतकालीन जगाविषयीचं शोकगीत वाटेल, कोणाला भारतातील प्रकाशनव्यवहाराचा पक्षपाती वृत्तान्त वाटेल, तर कोणाला हा अभिजन पुरुषी विशेषाधिकाराचा आत्ममग्न उत्सव वाटेल' (xx). खरंतर हे सगळंच या पुस्तकात आहे. त्यामुळे ओझरता का असेना या पुस्तकात आलेला 'आत्ममग्न उत्सव' जरा बाजूला करत दोन व्यक्तींच्या प्रवासातले काही उल्लेख म्हणून त्याकडे बघितलं तर बरं जातं.

केम्ब्रिज विद्यापीठातून इंग्रजीत पीएच.डी. करून रुकुन ऑक्सफर्ड युनिव्हर्सिटी प्रेसच्या भारतातील शाखेत संपादक म्हणून रुजू झाले. इथून पुढे गुहांनी स्वतःच्या लेखनप्रवासाबद्दल आणि त्यांच्या या प्रवासावर रुकुन यांच्या संपादकीय कौशल्याचा कसा प्रभाव पडला याबद्दल प्रांजळपणे आणि नम्रपणाने लिहिलंय. पहिल्यांदा गुहांच्या पीएच.डी. प्रबंधाचं पुस्तक होतानाचे काही अनुभव आहेत. हिमालयातील वनअधिकारविषयक आंदोलनांचा हा अभ्यास होता. त्याचं हस्तलिखित गुहांनी रुकुन यांच्याकडे पाठवलं. ते काही सुधारणांसह ऑक्सफर्ड युनिव्हर्सिटी प्रेसकडून छापायची तयारी रुकुन यांनी दाखवली. या वेळी त्यांनी गुहांना पाठवलेल्या पत्रात नमूद केलं की: 'भारतीय इतिहासकार केवळ इतर भारतीय इतिहासकारांना उद्देशून बोलत असल्यासारखं वाटतं. बहुतेक ते आर्थिक बाजूवर जास्त लक्ष केंद्रित करतात म्हणून असेल, किंवा त्यांच्या स्त्रोतसामग्रीतून अधिक व्यापक स्तरावर रुची वाटण्यासारखं काही निघत नसेल, किंवा ते मुळातच वाङ्मयीन व साहित्यिक घटितांबाबत साशंक असतील.... तुझ्याकडे जमलेल्या सामग्रीतून माणसांच्या प्रत्यक्ष जगण्याविषयी तू आत्ता लिहिलंयस त्याहून बहुधा अधिक काही निघू शकेल.' (५८) (चाळीस वर्षांपूर्वीची ही टिप्पणी, किंबहुना शेरा आहे, हे लक्षात ठेवू. रुकुन यांना 'भारतीय इतिहासकार' म्हणायचं असेल तेव्हा ते 'इंग्रजीत लिहिणारे भारतीय इतिहासकार' इतकंच असल्याचंही आपण समजून घेऊ!). हे म्हणणं गुहांना पटलं, आणि त्यानुसार 'द अनक्वाएट वूड्स: कमर्शिअल फॉरेस्ट्री अँड सोशल कॉन्फ्लिक्ट इन द इंडियन हिमालय' या त्यांच्या पहिल्या पुस्तकाने आकार घेतला.

नंतर, मूळचे अमेरिकी ख्रिस्ती मिशनरी असणारे, पण भारतात आल्यावर आधी गांधी, मग आदिवासी अवकाश यांच्याशी जवळीक होत पूर्णच बदलून गेलेले अभ्यासक वेरिअर एल्विन यांच्या गुहालिखित चरित्राबद्दलचे अनुभव आहेत. इथेही एल्विन यांचा अभ्यास करताना गुहांनी त्या माणसाचा बाह्य, सामाजिक चेहराच जास्त पाहायला सुरुवात केली, पण रुकुन यांच्या सांगण्यावरून ते मानवी नातेसंबंधांकडे नि वैयक्तिक भावभावनांकडेही अधिक निरखून पाहायला लागले (पान ९७). शिवाय, इथे रुकुन यांनी आणखीही दोन परस्परविरोधी भासणारे, पण मुळात टोकाच्या भूमिकांपासून सावध करणारे दोन इशारे दिले: 'भारतीय अमेरिकी मानवशास्त्रज्ञ हे एल्विनचं नावही ऐकलेलं नसताना अमेरिकी मानवशास्त्रज्ञ झालेले आहेत, त्यामुळे त्यांना रस वाटावा म्हणून तू तुझ्या कथनात तडजोड करू नकोस'- अभ्यासाची शिस्त सोडू नको, पण अकादमिक अभ्यासकीय शब्दजाळ्यात अडकू नको, असा त्याचा अर्थ गुहांनी लावला; आणि/पण  'परदेशी प्रकाशकांमध्ये तुला जास्त रस असल्यामुळे तू सार्वत्रिक वाचकवर्गावर जास्त लक्ष ठेवून लिहिण्याची शक्यता आहे. तुझं पुस्तक विकलं जाऊन काहीएक आर्थिक मिळकत व्हावी, हे मी समजू शकतो. पण शेवटी, लांब पल्ल्याचा विचार करता भारतीय लोक नि इथले स्थानिक समाजवैज्ञानिकच तुझे मुख्य वाचक असणार आहेत-...' (९८).

एल्विन यांच्या संदर्भात नातेसंबंध नि भावभावना यांचा शोध घेत असताना गुहांनी लिहिलेल्या मजकुरावर रुकुन पुढील टिप्पणी करतात: 'एल्विन मुलगा म्हणून, भाऊ म्हणून, मित्र म्हणून, पिता म्हणून व पती म्हणून कसा होता याविषयी हे पुस्तक बोलतंय, पण लेखक आणि वादविवादपटु या रूपातला एल्विन कुठेय?' (९९). मग पुन्हा मजकुरात आणखी काही भर पडते. एल्विन यांच्या आयुष्यासोबतच आदिवासी अवकाशाची सद्यस्थिती काय याबद्दलच्या परिशिष्टाची भर पडते, रूढ अभ्यासात दखलपात्र न ठरणारे काही किस्से नि लक्षणीय प्रसंग यांनाही जागा दिली जाते. 'राम, भावनिकदृष्ट्या अत्यंत मूल्यवान असणाऱ्या मार्मिक गोष्टी कंसांमध्ये किंवा तळटिपांमध्ये सरकावून देण्याची वैतागवाणी अकादमिक वृत्ती तुझ्यातही आहे. का?? चरित्र म्हणजे प्रबंधापेक्षा कादंबरीसारखं असायला हवं', असाही एक शेरा रुकुन मारतात (१०१). यातून मग 'सॅव्हेजिंग द सिव्हिलाइज्ड: वेरिअर एल्विन, हिज् ट्रायबल्स, अँड इंडिया' हे पुस्तक तयार झालं. त्याला चिकित्सक वाचकांकडून आणि बाजारातही चांगलं यश मिळालं. 'या पुस्तकाचं लेखन, पुनर्लेखन, प्रकाशन, प्रशंसा, इत्यादी सगळं तुझ्यामुळे झालेलं आहे', असं गुहा रुकुन यांना कळवतात.

राम गुहा आणि रुकुन अडवाणी या व्यक्तिमत्वांच्या भिन्न स्वभावांच्या खुणा, त्यातून एखाद्या विषयाकडे बघण्याची भिन्न पातळ्यांवरची दृष्टी, असं काही ना काही या अनुभवांमधून जाणवतं. एल्विनच्या सामाजिक रूपाकडे अधिक लक्ष जाणारे राम आणि सामाजिक रूपासोबत एल्विनचं स्व-रूप काय होतं याचा अंदाज बांधण्याकडे जास्त कल असणारे रुकुन. संभाव्य बाजारपेठेकडेही आवर्जून लक्ष ठेवणारे लेखक-अभ्यासक राम आणि स्वतः प्रकाशक असूनही, बाजारपेठेची अपरिहार्यता माहीत असूनही (काही बाबतीत तरी) पानसंख्या वाढली-तर-वाढू-दे असं म्हणणारे रुकुन. चरित्राकडे समाजशास्त्रीय प्रबंधाच्या अंगाने बघणारे अभ्यासक राम आणि चरित्र म्हणजे कादंबरीच्या जवळ जाणारा (बहुधा- माणूस, व्यक्ती, समाज यांच्या आंतरसंबंधांपुरता) प्रकार असल्याची टिप्पणी करणारे संपादक रुकुन- अशा रितीने हे भिन्नत्व दिसतं. 

याशिवाय, गुहांचं क्रिकेटविषयक वृत्तपत्रीय स्तंभलेखन, त्यातून उभी राहिलेली पुस्तकं याबद्दल रुकुन यांच्याशी झालेला संवादही पुढे येतो. क्रिकेटसारख्या विषयावर लिहिल्यामुळे अकादमिक अभ्यासक म्हणून आपल्या क्षमतेवर शंका घेतली जात असल्याचं गुहांना एका अभ्यासकाने मारलेल्या शेऱ्यामुळे जाणवलं, ते त्यांना लागलं. त्यावर रुकुन यांनी गुहांना पुढील शब्दांत धीर दिला: 'ही च्युत्या मंडळी भेद नि कॅटेगऱ्या धूसर करणं आवश्यक असल्याबद्दल बोलतात, पण कोणी अकादमिक लेखन आणि नीरस नसलेलं लोकप्रिय लेखन यांच्यातला भेद धूसर केला तर मात्र अतिशय अस्वस्थ होतात' (१५७). स्वतः औपचारिक अकादमिक उच्चशिक्षण घेतलेल्या, आणि आधी 'ऑक्सफर्ड युनिव्हर्सिटी प्रेस'च्या माध्यमातून, नंतर 'परमनन्ट ब्लॅक' या स्वतःच्या प्रकाशनसंस्थेकडून बहुतांशाने अकादमिक शिस्तीमधली पुस्तकं संपादित व प्रकाशित करणाऱ्या माणसाचं हे मत आहे! रुकुन यांची बहुतांश मतं अशा उपहासात्मक, व्यंग्यात्मक शेऱ्यांच्या रूपात या पुस्तकात आली आहेत. काही वेळा (उदाहरणार्थ, भारत देशातली परिस्थिती, इत्यादींबाबत) ही मतं टोकाच्या निराशेकडेही जातात; याउलट, राम गुहा यांच्या विधानांमध्ये असा उपहास नाही, शेरेही नाहीत आणि काहीएक आशा टिकवून ठेवणारी वृत्ती आहे. पण तरी, रुकुन यांनी मित्र-संपादक म्हणून सुचवलेली काही वाक्यं गुहांच्या लेखनात जशीच्यातशी उतरल्याचाही एक दाखला या पुस्तकात दिलेला आहे.

फेब्रुवारी २०१३मध्ये गुहांनी नरेंद्र मोदींवर एक वृत्तपत्रीय लेख लेख लिहिला. त्या वेळी मोदींनी पंतप्रधान होण्याची इच्छा जाहीररित्या व्यक्त केली होती, त्या निमित्ताने गुहांनी मोदींच्या एकंदर राजकीय व्यक्तिमत्वाची चिकित्सा, इंदिरा गांधी-संजय गांधी यांच्याशी असलेलं त्यांच्या साधर्म्याची चर्चा या लेखात केली आणि लेख वृत्तपत्राकडे पाठवण्याआधी रुकुन यांना वाचायला पाठवला. रुकुन यांनी यावर केलेली टिप्पणी अशी: 'मोदींच्या इतर कोणत्याही कृतीपेक्षा त्यांच्या आवाजात एकाधिकारशाही वृत्तीची  झाक दिसते. ... समाजवैज्ञानिक आवाजाच्या परिणामांचं पुरेसं विश्लेषण करत नाहीत, (कदाचित चित्रपट-अभ्यासक त्यांच्या शब्दबंबाळ लेखनात असं करत असतील?), पण मोदींचं सार्वजनिक बोलणं पंधरा मिनिटं ऐकलं तरी आपल्याला कळतं की, हा माणूस त्याच्या वाटेत येणाऱ्या कोणालाही बाजूला हटवून पुढे जाईल' (१९२). ही वाक्यं गुहांनी त्यांच्या लेखात (श्रेयनिर्देश न करता) जवळपास तंतोतंत वापरली, आणि त्याची कबुलीही त्यांनी रुकुन यांच्याकडे लगेच दिली, आता या पुस्तकात ती अधिक जाहीरपणे दिली आहे.

'सबाल्टर्न स्टडीज्' [याचं भाषांतर 'निम्नस्तरीय अभ्यासपंथ' असं करता येऊ शकेल] या एकेकाळी गाजलेल्या अभ्यासपंथाची पुस्तकमालिका 'ऑक्सफर्ड युनिव्हर्सिटी प्रेस, इंडिया'कडून प्रकाशित झाली तेव्हा त्यातील सुरुवातीच्या पुस्तकांवर रुकुन यांचा संपादकीय हात फिरला होता. तळपातळीवरून इतिहासाचा अर्थ लावू पाहणारा, महाकथनांऐवजी सर्वसामान्य जगण्यांच्या कथनांना अग्रक्रम देऊ पाहणारा हा अभ्यासपंथ नंतर केवळ संहिताकेंद्री विश्लेषणांमध्ये अडकून पडल्याची खंत गुहांनी व्यक्त केली, त्या संदर्भातील दोघांचा संवादही मजेशीर आहे. या संदर्भात रुकुन यांनी एक व्यंग्यात्मक पुस्तिका काढली होती. ही पुुस्तिका 'स्वल्प-अल्पविरामांचा वापर न करता वसाहतोत्तर चिकित्सक-सैद्धान्तिक मार्क्सवादी-स्त्रीवादी निम्नस्तरीयअभ्यासपंथीय दृष्टीने बंडखोर शेतकऱ्यांचा  इतिहास [...] लिहिण्याच्या कलेवर प्रभुत्व मिळवून मोठी मिळकत करण्याची इच्छा असलेल्या [...] भारतातील होतकरू इतिहासकारांना करिअर मार्गदर्शन करेल,' अशी उपहासात्मक टिप्पणी या पुस्तिकेच्या मागच्या पानावर होती. या निबंधातल्या मूल्यनिवाड्याशी पूर्पणे सहमत होणं आपल्याला शक्य नसल्याचं गुहा नोंदवतात. या पुस्तिकेतल्या व्यंग्यात्मक निबंधात विनोद जास्तच आत्ममग्न होते आणि अवयवांचे नि काही शारीरिक कृतींचे उल्लेख नकोसं व्हावं इतक्या असभ्यपणे आले होते, असं त्यांचं म्हणणं पडलं (११५-१२२). 

रामचंद्र गुहा व रुकुन अडवाणी
रानीखेत इथे, २०१९ (छायाचित्र: अनुराधा रॉय)
एकमेकांच्या निरीक्षणांविषयी, विचारांविषयी मोकळेपणाने व्यक्त केलेली मतभिन्नता, हेच या पुस्तकातलं सुंदर सूत्र वाटलं. आपण सारखं खरं बोलत नाही, हे कबूल; पण काहीएक बाहेरच्या कामांविषयीचं मत असेल तरी सतत एकमेकांविषयी  औपचारिक गोड बोलणं, आनंद-यश यांचा बडेजाव माजवणं, हे आजूबाजूला दिसत राहतं. अशा वेळी चांगल्यापैकी मुख्यप्रवाही प्रसिद्धी मिळालेला एक इतिहासकार नम्रतेने स्वतःच्या लेखनातल्या उणिवांविषयी बोलतो, त्या उणिवांवर उपाय करण्यासाठी त्याला मुख्यप्रवाही प्रसिद्धीपासून कोसो दूर राहणाऱ्या माणसाची कशी मदत झाली याविषयी बोलतो, दोघेही एकमेकांच्या उणिवा दाखवतात, क्वचित भांडतातही, हे जरा वाचून बरं वाटतं. गुहांनी त्यांच्या लेखनप्रवासातलं प्रमुख श्रेय रुकुन यांना दिलंय, पण म्हणून मतभिन्नता नोंदवण्याचं टाळलेलं नाही. रुकुन यांनी तर संपादक म्हणून सुरुवातीपासून मतभिन्नतेची आघाडीच उघडल्यासारखं होतं. संपादकाचं काम वास्तविक अशा संवादाचं असतं. त्यात चौफेर वाचन, चौकसपणा, सहानुभूती, भाषेची समज (म्हणजे समोरचा भाषा कशासाठी वापरू पाहतोय याची सहानुभूतीतून आलेली समज इथे अपेक्षित आहे; आपल्यालाच वाटतं तो भाषावापर भारी, असा गर्व नाही) वगैरे गोष्टी लागतातच; पण मजकूर दुसऱ्याचा आहे, आपण त्यात काही सुकरता आणू पाहतोय, असा नम्रभावसुद्धा हवा. रुकुन यांनीच गुहांना लिहिलेल्या पत्रातलं वाक्य वापरायचं तर: 
अधिकारवाणीने बोलत असल्यासारखं भासवण्याची गरज, हा एक अकादमिक आजार आहे; त्याऐवजी ढोबळमानाने ठाम विधान करण्याची सूक्ष्म इच्छा राखावी (१०१).
संपादकाचं काम अशा सूक्ष्म स्तरावर चाललं तर अधिक योग्य राहत असावं. त्यामुळेच बहुधा या पुस्तकाच्या निमित्ताने अलीकडे झालेल्या मुलाखतींसाठी राम गुहा यांच्यासोबत हजर राहायची निमंत्रणं मिळूनसुद्धा रुकुन या कार्यक्रमांसाठी बाहेर पडलेले नसावेत.

Saturday, 20 July 2024

मुळशी ते गडचिरोली: विकासाचं 'भूमिपूजन'

गडचिरोलीत छत्तीसगढ सीमेवरील वांडोली या गावापाशी झालेल्या चकमकीत ‘१२ नक्षलवादी ठार’ आणि गडचिरोलीतच अहेरी तालुक्यातील वडलापेठ इथे ‘सूरजागड इस्पात पोलाद प्रकल्पाचे भूमिपूजन’ अशा बातम्या १८ जुलै रोजी काही वर्तमानपत्रांमधे आल्या होत्या. 'लोकसत्ता'त पहिली बातमी पहिल्या पानावर आणि दुसरी बातमी शेवटच्या पानावर होती, तर 'देशोन्नती' या विदर्भात अधिक वितरण असलेल्या वर्तमानपत्रात पहिल्याच पानावर मुख्य बातमी नक्षलवादी ठार झाल्याची होती, तर तळात 'एकट्या गडचिरोलीतून ३० टक्के पोलादनिर्मिती होईल!' ही दुसऱ्या घटनेची बातमी होती. 

पोलीस व नक्षलवादी यांची चकमक जिथे झाली त्या गावात जाऊन आढावा घेतल्याचं सांगणारी एक बातमी 'लोकसत्ता'त १९ जुलैला प्रकाशित झाली. त्यात असं म्हटलंय: चकमकीनंतर "दुसऱ्या दिवशी ‘लोकसत्ता’ने त्या परिसरात जाऊन आढावा घेतला असता सीमा भागातील गावात स्मशान शांतता दिसून आली. तर घटनास्थळावर शिजलेले अन्न, धान्य, दैनंदिन उपयोगातील साहित्य व बंदुकीतील गोळ्यांचा खच पडलेला होता. परिसरातील झाडांवर चकमकीच्या खुणाही दिसून आल्या. [...] चकमक स्थळावर बंदुकीतील गोळ्यांचे कवच, शिजलेले अन्न, भाजीपाला, सुखामेवा, औषधे, दैनंदिन वापरातील साहित्य, कपडे व इलेक्ट्रिक साहित्य अद्यापही तसेच होते. चकमक उडाली तेव्हा नक्षलवादी जेवणाच्या तयारीत असल्याचे परिस्थितीवरून दिसून आले."

'परिसरात जाऊन आढावा' घेणाऱ्या संबंधित पत्रकारांच्या लेखी चकमक झालेल्या ठिकाणी राहणारी माणसं परिसरात जमा होत नसावीत, कारण एकाही स्थानिक माणसाचं अवतरण किंवा ओझरतं म्हणणंसुद्धा बातमीत आलेलं नाही. त्या गावात शक्य झालं नसेल तर आजूबाजूला इतर एखाद्या गावात विचारणा करून सध्याच्या परिस्थितीचा अंदाज खुद्द तिथल्या माणसाच्या तोंडून बातमीत नोंदवणं 'परिसराच्या आढाव्या'त गरजेचं नव्हतं का? 

१८ जुलै रोजी छापून आलेल्या बातम्यांबद्दल त्याच दिवशी एक वाचक-पत्र लिहून पाठवलं. ते छापून आलं नाही. एखाद्या वाक्यातल्या अंधुक दुरुस्तीसह ते खाली नोंदवतो आहे:

बारा नक्षलवादी ठार आणि पोलाद प्रकल्पाचं भूमिपूजन, एकाच गडचिरोली जिल्ह्यातल्या या दोन घटनांमधलं भौगोलिक अंतर जेमतेम शंभर किलोमीटरांचं होतं. पहिल्या घटनेत फक्त हिंसाचार दिसतो. पण या हिंसाचाराची पार्श्वभूमी दुसऱ्या घटनेत लपलेली असूनही दिसत नाही (दाखवली जात नाही). पोलाद प्रकल्पाच्या भूमिपूजनावेळी उप-मुख्यमंत्र्यांनी व उद्योगमंत्र्यांनी केलेल्या विधानांमध्ये आदिवासी अवकाशात ‘विकास’, ‘समृद्धी’, ‘आर्थिक सुबत्ता’ येईल, इत्यादी म्हटलं होतं. वास्तविक, हेच प्रकल्प राबवताना होणारं विस्थापन, विस्थापितांना विकासात किमान न्याय्य वाटाही न मिळणं, लोकांसोबतच्या संवादाचा अभाव, पिढ्यानुपिढ्या वेगळ्या ताललयीनुसार जगलेल्या आदिवासी सभ्यतेला एका फटक्यात तथाकथित आधुनिक अर्थव्यवस्थेच्या जबड्यात देण्याचा आतताईपणा, या सगळ्याचा नक्षलवादी हिंसाचाराशी असलेला संबंध अनेकांनी नोंदवलेला आहे. किंबहुना, प्रस्थापित व्यवस्थेत हिंसा होतच असते, त्यामुळे आम्ही करतो ती प्रतिहिंसा आहे, असा नक्षलवाद्यांचा / माओवाद्यांचा सैद्धान्तिक दावा आहे (खुद्द त्यांच्या धोरणात्मक हिंसेमागच्या वैचारिक आधारांबाबतही चिकित्सक बोलायला हवं; त्यातल्या आतताईपणाबद्दलही बोलायला हवं, पण तो वेगळा विषय). त्यांचा दावा खोटा ठरवायचा तर प्रस्थापित व्यवस्थेत हिंसा नसल्याचे दाखले द्यावे लागतील. तसं होताना दिसतं का, आणि तसे दाखले कितपत सापडतात?

या आता अशांत झालेल्या प्रदेशात एकाच घरातील कोणी पोलिसात, तर कोणी नक्षलवादी दलात, अशी स्थिती अनेकदा दिसते. अशा वेळी कोणाचाही मृत्यू स्थानिक अवकाशात किती प्रमाणात दुःख निर्माण करत असेल, याचं मोजमाप विकासाच्या किंवा हिंसेच्या आकडेवारीतून होत नाही. त्यामुळे एकीकडे तिकडे जाऊन भूमीचं पूजन करायचं आणि त्यातच काही मनुष्यबळी द्यायचे, असा आपला आधुनिक विकासाचा महामार्ग दिसतो!

प्रतिमा प्रकाशन, १९९४
शंभर वर्षांपूर्वी मुळशी इथे टाटा कंपनीकडून वीजनिर्मितीसाठी धरण बांधलं जात असताना भूसंपादनाविरोधात स्थानिक शेतकऱ्यांनी सत्याग्रह केला. (या प्रकल्पातून मुख्यत्वे मुंबईला वीज पुरवली जाणार होती). याबाबत गांधींनी २७ एप्रिल १९२१ रोजी लिहिलं होतं की, अशा प्रकल्पांमध्ये विस्थापित झालेल्या लोकांना जेवढ्यास तेवढी नुकसानभरपाई मिळत नाही असं भूसंपादनाच्या काही प्रकरणांच्या अनुभवावरून त्यांच्या लक्षात आलं होतं. आपला प्रकल्प भारताला वरदान ठरत असल्याचा टाटांचा दावा असेल, पण ‘यामुळे जरी एका गरीब माणसाचा त्याच्या मनाविरुद्ध बळी जाणार असेल तर त्या वरदानाला काय किंमत आहे?’ गांधी पुढे लिहितात, ‘कोणी तर असेही म्हणेल की, तीन कोटी अर्धपोटी स्त्री-पुरुषांना आणि लाखो गलितगात्र लोकांना गोळ्या घालून ठार मारले आणि त्यांच्या प्रेतापासून खत बनवले, त्यांच्या हाडापासून सुऱ्यांच्या मुठी वगैरे बनवल्या तर रोगराई व गरिबीचा प्रश्न सहज सुटेल व उरलेले लोक अगदी ऐषआरामात राहू शकतील. परंतु, एखादा माथेफिरूच अशी सूचना करेल. आपले प्रकरणही काही कमी अमानुष नाही. आपण या स्त्री-पुरुषांना ठार मारत नाही एवढेच. परंतु, भावना, प्रेमजीवन आणि जीवनात जगण्यासारखे जे-जे काही असते ते सर्व त्यांनी ज्या मातीभोवती गुंफले आहे ती त्यांची बहुमोल ठेव आपण बळजबरीने हिसकावून घेत आहोत. मोठा नावलौकिक असणाऱ्या या कंपनीस माझी सूचना आहे की, त्यांनी आपल्या दुर्बल व असहाय्य देशबांधवांच्या इच्छेला मान दिला तर खऱ्या अर्थाने देशाचे हित साधले असे म्हणता येईल.’ (संदर्भ: राजेंद्र व्होरा, ‘मुळशी सत्याग्रह: धरणग्रस्तांचा अयशस्वी लढा’, १९९४).

गांधींना मुळशीतल्या शेतकऱ्यांबद्दल जे म्हणायचं होतं, तेच गडचिरोलीतल्या आदिवासींबद्दल आज म्हणता येतं. 

या पोलाद प्रकल्पासाठी पर्यावरण विभागाची परवानगी घेतलेली नाही, जनसुनावणीही झालेली नाही, त्यामुळे 'वाद होण्याची शक्यता' वर्तवणारी बातमी लोकसत्तात १९ जुलैला प्रसिद्ध झाली. विधानसभेतील विरोधी पक्षनेते आणि गडचिरोलीतील ब्रह्मपुरीचे आमदार विजय वडेट्टीवार यांनी या बातमीला धरून काल एक ट्विट केलं: 'निवडणुकीनंतर जर पर्यावरण विभागाने ही परवानगी नाकारली तर मग ही जबाबदारी कोण घेणार? की फक्त निवडणुकीच्या तोंडावर भूमिपूजनाचा दिखावा करून मतदारांची फसवणूक करण्याचा हा घाट आहे?' असा प्रश्न त्यांनी ट्विटमध्ये नोंदवला आहे. हा प्रश्न खुद्द विधानसभेच्या सभागृहात विचारला गेला तर भूमिपूजन करणारे मंत्री त्यावर तोंडदेखलं तरी उत्तर देण्याची शक्यता राहील.

सूरजागडमधल्याच पोलाद प्रकल्पासंदर्भात याच परिसराजवळ झालेल्या एका सांविधानिक आंदोलनाचा प्रत्यक्ष त्या ठिकाणी जाऊन घेतलेला आढावा गेल्या वर्षी नोव्हेंबर महिन्यात 'रेघे'वर प्रकाशित केला होता. त्यात तिथल्या स्थानिक लोकांचं म्हणणंही नोंदवायचा प्रयत्न केला होता (तोडगट्ट्यातल्या आदिवासींचं म्हणणं काय होतं?, २३ नोव्हेंबर २०२३). यानंतर आलेल्या काही प्रतिक्रियांमधून असं दिसलं की, आंदोलनाला माओवाद्यांनी समर्थन दिलं, किंवा माओवाद्यांच्या समर्थनामुळेच आंदोलन उभं राहिलं, अशा आरोपांवर भर दिला जातो. पण इथे समर्थनाचा मुद्दा बटबटीतपणे मांडणं अपुरेपणाचं वाटतं. या भागात अनेक शासकीय गोष्टीसुद्धा माओवाद्यांनी हिरवा कंदील दाखवल्यावर होतात, त्या आपल्याला चालतात; पण एखादं सर्वसामान्य लोकांचं काही म्हणणं असेल तर तेव्हा मात्र हे आरोप गुंतागुंत टाळून मांडत राहणं निरर्थक वाटतं. कायदेशीर प्रक्रिया टाळून एखाद्या खाजगी कंपनीच्या पोलाद-प्रकल्पाचं भूमिपूजन करणारे लोक आपले अधिकृत मंत्री आहेत, ते आपलं कायदेशीर सरकार चालवतात, तरी आपण त्यांच्याशी बोलतो, मग अधिक गुंतागुंतीचं वास्तव असलेल्या ठिकाणी असं बोलणं बेकायदेशीर मानलं तर हिंसेलाच वाव मिळेल, असं वाटतं. गेल्या वर्षीच्या नोंदीत शेवटच्या परिच्छेदामधे म्हटलेलं की, सांविधानिक मार्गाने चाललेल्या आंदोलनाची दखल घेतली जात नाही, पण "इथून पुढे अधिक हिंसक घडामोडी घडल्या, तर त्याच्या पहिल्या पानावर बातम्या येतील, वृत्तवाहिन्याही बातम्या दाखवतील, राजकीय नेते त्यावर प्रतिक्रिया देतील, या सगळ्याची दखल घेत पुन्हा पोलिसांच्या कारवायांचंही समर्थन केलं जाईल, तसंच माओवाद्यांनाही त्यांच्या बाजूने काही हिंसक कृत्यांचं अधिक ठोस समर्थन देता येईल." तर गेल्या वर्षीच्या त्या नोंदीत म्हटल्याप्रमाणे हिंसक घडामोडींची बातमी पहिल्या पानावर आलेली आहे! 

प्रातिनिधिक प्रतिमा: सूरजागढमधील लोहखनिजाची माती वाहून नेणारे ट्रक, एटापल्लीजवळ, नोव्हेंबर २०२३ (फोटो: रेघ)