Saturday, 21 December 2024

एका माडिया मुलीच्या गळ्यात बंदुकीची गोळी कशी घुसली?

छायाचित्र : द वायर हिंदी 

वरती चिकटवलेल्या एक्स-रेच्या प्रतिमेत एका बारा वर्षांच्या मुलीचा गळा दिसतोय, आणि त्यात एक 'फॉरेन पार्टिकल' अडकल्याचं एक्स-रे रिपोर्टमध्ये म्हटलं होतं. हा बाहेरचा घटक म्हणजे बंदुकीची गोळी होती. ही मुलगी जखमी झाली त्या वेळच्या हिंसक घडामोडींमध्ये सात जण मरण पावले. या सात व्यक्ती माओवादी होत्या, आणि चकमकीत त्यांचा मृत्यू झाला, असा पोलिसांचा दावा आहे. तर, या सातांपैकी दोनच माओवादी दलात होते, तर पाच जण सर्वसामान्य गावकरी होते, असं स्थानिक लोकांचं म्हणणं आहे. यासंबंधी संतोषी मरकाम यांनी केलेलं वार्तांकन 'द वायर हिंदी'वर १८ डिसेंबर रोजी प्रकाशित झालं. 'द वायर हिंदी'चे संपादक आशुतोष भारद्वाज यांची परवानगी घेऊन या वार्तालेखाचं भाषांतर खाली जोडलं आहे (थोडं संक्षिप्तीकरण केलं आहे, आणि इतर ठिकाणांवरून मिळालेली काही माहिती चौकोनी कंसात दिली आहे).

त्तीसगढमधील नारायणपूर आणि बिजापूर या जिल्ह्यांच्या हद्दीपाशी येणाऱ्या अबुझमाड परिसरातील कुम्मम-लेकावडा या गावांत ११ व १२ डिसेंबर २०२४ रोजी संरक्षण दलांनी चकमकीत सात माओवाद्यांचा मृत्यू झाल्याचा दावा केला. परंतु, स्थानिक गावकऱ्यांच्या आणि आदिवासी कार्यकर्त्यांच्या म्हणण्यानुसार, या मृतांपैकी पाच जण माओवाद्यांशी संबंधित नसलेले सर्वसामान्य गावकरी होते. शिवाय, या वेळी झालेल्या गोळीबारात किमान चार अल्पवयीन मुलं जखमी झाली आहेत.

हे सर्व गावकरी माडिया आदिवासी समूहातील असून सरकारी वर्गीकरणानुसार ते 'विशेष असुरक्षित आदिवासी समूह' (पीव्हीटीजी- पर्टिक्युलरली व्हल्नरेबल ट्रायबल ग्रुप) या प्रवर्गात येतात.

पोलिसांनी १४ डिसेंबरला याबद्दल निवेदन प्रसिद्ध केलं. [मृत पावलेल्या सातांपैकी दोन जण- रामचंद ऊर्फ कार्तिक ऊर्फ दसरू ऊर्फ जीवन, आणि कोसी ऊर्फ रमिला मरकम, माओवादी दलममध्ये ए.सी.एम. पदावर असल्याचं पोलिसांच्या निवेदनात म्हटलं आहे. पण हे दोन जण सोडून इतर पाच जण नक्षलवादी नव्हते, असं गावकऱ्यांनी म्हटलं आहे. ही इतर ठिकाणांवरून मिळालेली माहिती- रेघ]; मृतांपैकी पाच जणांची नावं रैनू, सोमारू ऊर्फ मोटू, सोमारी, गुडसा, कमलेश ऊर्फ कोहला, अशी नोंदवली आहेत. हे पाच जण माओवादी दलात 'पी.एम.' या पदावर होते आणि त्यांच्यावर प्रत्येकी दोन लाख रुपयांचं बक्षीस होतं, असं पोलिसांचं म्हणणं आहे. यातील रैनू, कोहला, सोमारू व सोमारी कुम्मम गावातले होते, तर गुडसा दिवालूर गावाचे रहिवासी होते, असं पोलिसांचं निवेदन म्हणतं.

परंतु, 'द वायर हिंदी'ने स्थानिक लोकांशी या संदर्भात संवाद साधला, आणि त्यांच्याकडून काही व्हिडिओही मिळाले. या सर्व माहितीवरून असं दिसतं की, मृतांमधील चार जण कुम्मम गावातले आहेत, तर एक जण लेकवाडा गावातील आहेत. मरण पावलेल्या सात कथित माओवाद्यांपैकी मसा, मोटू, गुडसा, कोहला व सोमारी हे पाच जण (चार पुरुष, एक महिला) स्थानिक सर्वसामान्य नागरिक होते.

छत्तीसगढ पोलिसांच्या आकडेवारीनुसार, २०२४ साली बस्तर विभागात आत्तापर्यंत झालेल्या चकमकीत २२०हून अधिक माओवादी मारले गेले आहेत. गेल्या काही वर्षांमधील हा एक उच्चांक म्हणता येईल. अशा प्रकारच्या चकमकींमध्ये मृत्युमुखी पडलेल्या कथित माओवादी व्यक्तींची संख्या २०१८ या वर्षी १२५, २०१९ या वर्षी ७९, २०२० या वर्षी ४४, २०२१ या वर्षी ४८, २०२२ या वर्षी ३१ इतकी होती, असं 'बीबीसी'च्या एका वृत्तामध्ये गृह मंत्रालयाच्या दाखल्याने म्हटलं होतं. केंद्र सरकार अशा चकमकींना विशेष यश मानतं. सुमारे दोन महिन्यांपूर्वी केंद्रीय गृह मंत्री अमित शहा यांनी मार्च २०२६पर्यंत माओवादाचं उच्चाटन करण्याचं उद्दिष्ट जाहीर केलं होतं, त्याच्याशी संबंधित हे 'यश' असल्याचं मानलं जातं.

मरण पावलेल्या व्यक्तींचे कुटुंबीय मृतदेह घेण्यासाठी कित्येक तास पायी चालत बिजापूर जिल्ह्यातील भैरमगढ तालुक्यापर्यंत आले. तिथे काही स्थानिक कार्यकर्त्यांशी त्यांची गाठ पडली. पण आपल्या आप्तांचे मृतदेह कुठे ठेवलेत, ते अजून या कुटुंबियांना सांगण्यात आलेलं नाही. पोलिसांनी अजून मृतदेह त्यांच्या ताब्यात दिलेले नाहीत.

मृतांपैकी मसा यांची (याचं नाव पोलिसांच्या निवेदनात रैनू म्हणून नोंदवलं गेलं असण्याची शक्यता आहे) यांची पत्नी सुधनी म्हणाल्या, 'आमच्याकडे कोसरा धान्याच्या (ज्वारी-बाजरीसारखं एक पीक) पिकाची मळणी सुरू होती. काही लोक नदीपाशी पाणी आणायला गेलेले, त्यांच्यातच माझा नवरा मसासुद्धा होता. तेव्हाच फायरिंग करून त्याला मारून टाकलं. वावरात आम्ही बाकीचे दहा-पंधरा जण थांबलो होतो. सुरक्षा दलांनीआम्हाला सगळीकडून वेढलं, आम्हाला अजिबात न हलता तिथेच थांबायला सांगितलं. पोलिसांनी आमची आधार कार्डं ताब्यात घेतली आणि आमच्याकडून दहा हजार रुपये घेऊन गेले.'

चकमकीत मरण पावलेल्या मसा यांची पत्नी सुधनी (फोटो सौजन्य : द वायर हिंदी)

'अल्पवयीन मुलंही जखमी झाली'

या घटनेची माहिती मिळाल्यावर आदिवासी कार्यकर्त्या सोनी सोरी पिडितांच्या गावी गेल्या. 'द वायर हिंदी'शी बोलताना त्यांनी असा दावा केला की, अजूनही सहा व्यक्ती पोलिसांच्या ताब्यात असून त्यांची नावं नि छायाचित्रं प्रसिद्ध करण्यात आलेली नाहीत.

सोरी कुम्मम गावी गेल्या होत्या. तिथे आठ ते चौदा वर्षांदरम्यानची चार मुलं गोळीबारात जखमी झाल्याचं दिसलं, त्यांना भैरमगढ सामुदायिक आरोग्य केंद्रात प्राथमिक उपचारांसाठी आणण्यात आलं, तिथून मग अधिक उपचारांसाठी वेगवेगळ्या रुग्णालयांत पाठवण्यात आलं. सोनी सोरी व इतर आदिवासी लोकांनी खाटांवरून उचलून या मुलांना आरोग्य केंद्रांपर्यंत आणलं. रुग्णालयात भरती करण्यात आलेल्या चार मुलांपैकी रमली ओयाम (१२ वर्षं) कुम्मम गावची रहिवासी आहे. तिच्या गळ्यामध्ये गोळीचा तुकडा किंवा छर्रा अशी वस्तू अजूनही अडकलेली आहे. सोनू ओयाम (८ वर्षं) कुम्मम गावचा असून त्याच्या डोक्यावर खोलवर व्रण आहे. चैतराम ओयाम (१४ वर्षं) लेकवाडा गावातला असून त्याच्या मागे कंबरेखाली गोळी लागली आहे. या सर्वांना 'फॉरेन पार्टिकल'मुळे जखमा झाल्याचं त्यांच्या वैद्यकीय अहवालात नोंदवलं असलं तरी संबंधित वस्तू कोणत्या असतील याचा उल्लेख केलेला नाही.

चौघांपैकी दोघांवर दांतेवाड्यात आणि एकावर जगदलपूरमध्ये उपचार सुरू आहेत, तर रमली ओयामला रायपूरमधील रुग्णालयात पाठवण्यात आलं आहे. रमलीच्या गळ्यापाशी बंदुकीची गोळी अडकल्याची पुष्टी करणाऱ्या एक्स-रेची प्रतिमा सोबत चिकटवली आहे. [रायपूरमध्ये रमलीवर शस्त्रक्रिया करून ही बंदुकीची गोळी सुरक्षितरित्या बाहेर काढण्यात आल्याची बातमी नंतर इतर ठिकाणांवरून मिळाली- रेघ]

'एकतर्फी गोळीबार'

सोनी सोरी म्हणाल्या, '११ डिसेंबरला दंतेवाडा, बिजापूर आणि नारायणपूर या जिल्ह्यांवरून मोठ्या संख्येने सुरक्षादलांचे जवान कुम्मम, लेकवाडा, दिवालूर अशा गावांजवळच्या जंगलांमध्ये गेले. सकाळच्या वेळी लोक शेतांमध्ये होते. गोळीबार सुमारे आठ-नऊ वाजता सुरू झाला. गावकऱ्यांच्या म्हणण्यानुसार दोन्ही बाजूंनी गोळीबार झाला नाही (म्हणजे माओवादी आणि पोलीस यांच्यात चकमक म्हणून गोळीबार झाला नाही), तर एकाच बाजूने गोळीबार होत होता.'

जखमी मुलं १४ डिसेंबरपर्यंत गावातच होती, त्यानंतर आदिवासी कार्यकर्त्यांनी त्यांना भैरमगढमधील आरोग्य केंद्रात आणलं. पोलीस मृतांची शवं घेऊन गेले, पण जखमींना तिथेच सोडलं. गावांत अजूनही काही जखमी लोक आहेत. कार्यकर्ते फक्त लहान मुलांनाच सोबत आणू शकले. शिवाय, काही लोक बेपत्ता झाल्याचं सांगितलं जातं.

'इतर जखमी लोकांना हॉस्पिटलात आणूया, असं मी सांगितलं तर गावकरी म्हणाले, आम्हाला जेलमध्ये टाकणार नाहीत याची ग्यारंटी देणार असाल तर बोला,' असं सोरी सांगतात.

पीडित कुटुंबीय आणि उजवीकडे सोनी सोरी (फोटो सौजन्य: द वायर हिंदी)


'माओवाद्यांनी लहान मुलांचा आणि गावकऱ्यांचा मानवी ढालीसारखा उपयोग केला': पोलीस

पोलिसांनी १७ डिसेंबरला एक प्रसिद्धीपत्रक काढून असा दावा केला की, 'वरिष्ठ नक्सल केडर असणाऱ्या कार्तिकचा जीव वाचवण्यासाठी माओवाद्यांनी लहान मुलांचा व गावकऱ्यांचा मानवी ढाल म्हणून उपयोग केला आहे. ... इतर गावकऱ्यांना नक्षलवाद्यांचं सामान उचलण्यासाठी सोबत ठेवण्यात आलं होतं, आणि चकमकीवेळी त्याच गावकऱ्यांच्या आडून सुरक्षादलाच्या जवानांवर गोळीबार करण्यात आला. नक्षलवाद्यांच्या गोळीबारात चार गावकरी जखमी झाल्याची माहिती मिळाली.'

'इंडियन एक्सप्रेस'मध्ये १८ डिसेंबर रोजी या संदर्भातील बातमी प्रकाशित झाली होती. त्यानुसार, 'चकमकीत चार अल्पवयीन मुलं छर्रे लागून जखमी झाली. माओवाद्यांनी वापरलेल्या बॅरल ग्रेनेड लाँचरच्या छर्यांमुळे हे घडलं. यातील एका मुलीच्या गळ्यात जखम झाली असून तिला रायपूरला उपचारासाठी पाठवण्यात आलं आहे, असं एका वरिष्ठ पोलीस अधिकाऱ्याने इंडियन एक्सप्रेसशी बोलताना सांगितलं.

बनावट चकमकींचे आरोप आधीही होत आले आहेत

याच वर्षी २५ फेब्रुवारीला कांकेर जिल्ह्यातील कोयलीबेडा पोलीसचौकीच्या क्षेत्रात येणाऱ्या भोमरा-हुरतराई गावांदरम्यानच्या डोंगरात तीन 'नक्षलवादी' चकमकीत मारले गेल्याचा दावा पोलिसांनी केला होता. ही चकमक बनावट असल्याचा आरोप काही स्थानिक लोकांनी व मृतांच्या कुटुंबियांनी केला. या वेळी मरण पावलेल्यांमध्ये मरदा गावातील रामेश्वर नेगी, सुरेश तेता आणि पैरवी गावातील अनिलकुमार हिडको यांचा समावेश होता.

अशाच रीतीने संरक्षण दलांनी १० मे रोजी एका चकमकीत १२ कथित माओवाद्यांना मारल्याचा दावा केला. मृतांच्या नातेवाईकांच्या म्हणण्यानुसार, ही चकमक बनावट होती आणि बारापैकी दहा मृत व्यक्ती पिडिया व ईतावर या गावांमधले शेतीवर उपजीविका करणारे सर्वसामान्य रहिवासी होते.

अबुझमाडमधील ताडबल्ला इथे ७ फेब्रुवारी २०१९ रोजी झालेल्या कथित चकमकीत १० माओवाद्यांना मारल्याचा दावा पोलिसांनी केला. तोही नियोजित हल्ला असल्याचं स्थानिक गावकऱ्यांनी सांगितलं. मृत दहा तरुण-तरुणींचे प्रेतं छिन्नविछिन्न झालेली होती आणि मृत मुलींसोबत लैंगिक अत्याचार झाल्याचीही शक्यता असल्याचं स्थानिकांचं म्हणणं होतं.

बिजापूरमधील एटसमेट्टा गावात मे २०१३मध्ये 'विज्जा पंडुम' उत्सव साजरा करत असलेल्या आदिवासींवर सुरक्षा दलांच्या सुमारे एक हजार जवानांनी गोळीबार केला, त्यात आठ आदिवासी मरण पावले. हे सर्व माओवादी होते आणि त्यांनी केलेल्या गोळीबाराच्या प्रत्युत्तरादाखल आपण कारवाई केली, असं सुरक्षा दलांनी सांगितलं. परंतु, उच्च न्यायालयाच्या न्यायाधीशांद्वारे करण्यात आलेल्या चौकशीनंतर ही चकमक बनावट असून एकही मृत व्यक्ती माओवादी नसल्याचं उघड झालं.

बिजापूर जिल्ह्यातल्याच सारकेगुडा इथे सुरक्षा दलाच्या जवानांनी जून २०१२मध्ये सहा अल्पवयीन मुलांसह १७ व्यक्तींची हत्या केली. २८ जून रोजी रात्री हे आदिवासी उत्सवासाठीच एकत्र आले असताना ते बैठकीसाठी एकत्र आलेले नक्षलवादी असल्याचं समजून सुरक्षा दलांनी त्यांच्यावर गोळीबार केला. मृतांपैकी एकही नक्षलवादी नसल्याचं चौकशीअंती निदर्शनास आलं.

***

आधीच्या काही नोंदी:

Friday, 20 December 2024

'रानटी' राजकारणातील रक्तपाताने माखलेली माध्यमं

महाराष्ट्रातील विधानसभेच्या निवडणुकांसाठीचं मतदान २० नोव्हेंबरला झालं, आणि निकाल २३ नोव्हेंबरला लागले. दरम्यान, २२ नोव्हेंबरला 'रानटी' नावाचा एक मराठी चित्रपट प्रदर्शित होऊन गेला. या चित्रपटाच्या निमित्ताने 'एनडीटीव्ही मराठी' या वृत्तवाहिनीवर आलेली पुढील जाहिरात पाहा:

जाहिरात पाहायला अडचण येत असेल तर, त्याचा तपशील असा: पस्तीस सेकंदांच्या या जाहिरातीत 'रानटी' या चित्रपटातला नायक वाटावा असा धिप्पाड माणूस पडद्यावर येतो. तो म्हणतो, "माझ्या नजरेत राडा आणि हातात फाइट, विधानसभा निवडणुकीमुळे वातावरण झालंय टाइट, निवडणुकीच्या फुल कव्हरेजसाठी पाहा एनडीटीव्ही मराठी. आणि फुल-ऑन अ‍ॅक्शनसाठी पाहा माझा नवा चित्रपट 'रानटी'. माझं रक्त तेव्हाही सांडलं नव्हतं आणि आताही सांडणार नाही २२ नोव्हेंबरपासून सिनेमागृहात." सुरुवातीला चित्रपटातलीच वेगवेगळी हाणामारीची दृश्यं दिसतात- एक मोठा सुरा समोरच्याच्या छातीपासून पोट चिरत जातो, एक दोनेक फूट लांबीचा हातोडा समोरच्याच्या थोबाडावर बसतो, एक ट्युबलाइट कोणाच्यातरी डोक्यात फुटते, मग बंदुकांनी चार-दोन माणसांना उडवलं जातं. दहा सेकंदं हे पाहिल्यावर विधानसभा निवडणुकांचा उल्लेख येतो, मग महाराष्ट्रातील प्रमुख राजकीय नेत्यांची आणि एनडीटीव्ही मराठीच्या विविध पत्रकारांची 'अ‍ॅक्शन-मोड'मध्ये असतानाची दृश्यं दिसतात. मग पुन्हा चोवीसाव्या सेकंदापासून 'रानटी' चित्रपटाच्या प्रदर्शनाबद्दल माहिती देऊन जाहिरात संपते. चित्रपटातली हाणामारी आणि पत्रकारांचं काम यांचं बेमालूम मिश्रण जाहिरात करते. शिवाय, राजकीय नेतेही अर्थातच त्यात सहभागी झालेले आहेत. चित्रपटातल्या हातोड्यांऐवजी पत्रकारांच्या हातात माइक असतो. बाकी, आवेग, आक्रमकता, इत्यादी एकसारखंच, असं जाहिरात सूचित करते.

प्रिन्स्टन युनिव्हर्सिटी प्रेस, २०१५

डायना सी. म्यूट्स या अमेरिकेतल्या पेनसिल्वानिया विद्यापीठात राज्यशास्त्राच्या प्राध्यापक आहेत. राजकीय संदेशन, राजकीय मानसशास्त्र, सामूहिक राजकीय वर्तन, असे त्यांच्या अभ्यासाचे विषय आहेत. त्यांचं 'इन-यूअर-फेस पॉलिटिक्स : द कॉन्सिक्वेन्सेस ऑफ अनसिव्हिल मिडिया' हे पुस्तक साधारण दहा वर्षांपूर्वी प्रकाशित झालं (पिन्स्टन युनिव्हर्सिटी प्रेस, २०१५). दूरचित्रवाणी / टेलिव्हिजन, म्हणजे टीव्ही जरी दूरचं काहीतरी आपल्याला दाखवत असला तरी ते आपल्या प्रत्यक्ष चेहऱ्याच्या नि दृष्टीच्या इतक्या जवळ असतं की त्याचा आपल्यावर खोलवर परिणाम होतो. अशा वेळी असभ्य (अनसिव्हिल) माध्यमं, असभ्य राजकीय चर्चाविश्वं आपल्या इतकी निकट येतात की आपल्या प्रतिसादांवर, भावभावनांवर, उच्चारणावर आणि वागण्याबोलण्यावर त्याचा मूलगामी परिणाम होत जातो, अशा आशयसूत्रावरचं हे पुस्तक आहे. म्हणजे  राजकीय अवकाशातली आक्रमक नि बटबटीत अशा अर्थी 'इन-यूअर-फेस' अभिव्यक्ती वाढत जाणं; आणि दृश्य माध्यमांमुळे ती खरोखरच अगदी निकट, म्हणजे अगदी थोबाडावर येऊन आदळते म्हणूनही ती 'इन-यूअर-फेस' असते, याला धरून पुस्तकाचं शीर्षक दिलेलं आहे.

हा परिणाम कसकसा होतो, हे दाखवण्यासाठी म्यूट्स यांनी काही लोकांचे नमुने घेऊन मग प्रत्यक्ष प्रयोग करून, लोकांना प्रश्नावल्या देऊन मग त्यातील उत्तरांची पडताळणी करून, मानसशास्त्रीय प्रयोगांच्या स्वरूपाचे उपक्रम राबवून निष्कर्ष काढलेले आहेत. पुस्तकात अमेरिकीच नमुने आहेत, पण तेच नमुने जगातली माध्यमं जवळपास काहीच विचार न करता स्वीकारत असल्यामुळे आपल्याकडेही लागू होतात. खरं म्हणजे हे फक्त राजकारणापुरतंही मर्यादित नाही, आणि आता स्मार्ट-फोन, इंटरनेट, सोशल-मीडिया यांनी व्यापलेल्या जगात हे परिणाम अधिक तीव्रतेने आणि अधिक वेगानेही होताना दिसतात. तरीसुद्धा म्यूट्स यांच्या पुस्तकातली काही निरीक्षणं आणि निष्कर्ष टीव्हीसोबतच पुढच्या बदललेल्या माध्यमव्यवहारालाही लागू होणारी आहेत, त्याचं आत्ताच्या संदर्भातलं सार असं:

  • नेहमीच्या जगण्यात आपण अनोळखी किंवा फक्त औपचारिक ओळख असलेल्या माणसांपासून काहीएक ठराविक अंतर राखून बोलतो. प्रत्यक्ष शरीरांमधलं अंतरही (सार्वजनिक ठिकाणी तरी) एका मर्यादेपलीकडे कमी होत नाही , आणि वागण्या-बोलण्यातही काहीएक अंतर राखलं जातं. टीव्ही (आणि आता त्याहून मोठ्या प्रमाणात स्मार्टफोन) हे अंतर जवळपास मिटवूनच टाकतो, आणि पडद्यावरून अनेक आक्रमक-अनोळखी व्यक्ती आपल्या चेहऱ्याच्या निकट येतात. याचे गंभीर परिणाम वास्तव जीवनात होत असतात (पानं १-२).
  • लोक त्यांच्या भवतालामधल्या संघर्षांनी भडकतात, सतर्क होतात आणि प्रत्युत्तर द्यायला सज्ज असतात, कारण आपल्या भवतालासोबत टिकून राहण्यासाठी (सर्व्हायव्हलसाठी) अशी प्रत्युत्तरं त्यांना महत्त्वाची वाटतात, असं उत्क्रांतिनिष्ठ मानवशास्त्राच्या आधारे म्हणता येतं (पान ८).
  • सर्वसाधारणतः वास्तव जीवनात मतभिन्नता झाली की विरोधी मताच्या व्यक्तीपासूनचं आपलं शारीरिक अंतर वाढेल अशा हालचाली होतात, पण टीव्हीच्या बाबतीत मात्र कॅमेरा असं अंतर वाढवण्याऐवजी कमी करण्याची शक्यता असते. त्यामुळे समोरची अभिव्यक्ती आपल्यासाठी नकारात्मक असेल, असभ्य असेल, तरीही ती व्यक्ती आणि तिची अभिव्यक्ती प्रत्यक्षात आपल्या शरीराच्या आणखी जवळ येते, स्वाभाविकपणे आपल्या प्रतिक्रियाही तितक्याच तीव्र होत जातात (पान ५४).
  • संभाषणाचे नियम मोडणं दूरचित्रवाणीवरच्या राजकीय चर्चांच्या कार्यक्रमांमधे नेहमीचं झालेलं आहे. निर्मितीमूल्य आणि तीव्र बाजारपेठीय स्पर्धा यातून संघर्ष व नाट्य यांच्यावर भर दिला जातो. परिणामी विविध राजकीय मतांचं प्रतिनिधित्व करण्यासाठी दूरचित्रवाणीवर दिसणारे चेहरे एकमेकांवर ओरडणारं-किंचाळणारं ओंगळ व उद्धट स्वरूप धारण करू शकतात (पान २९).
  • दूरचित्रवाणीतून अंगावर येणाऱ्या हिंसाचाराचे प्रत्यक्ष वर्तनावर कोणते परिणाम संभवतात, हे बाजूला ठेवलं तरी असं हिंसक चित्रण पाहिल्यावर प्रेक्षक अधिक उत्तेजित होतात, यावर मात्र बहुतांशाने सहमती आहे. फक्त तीव्रतेच्या प्रमाणापुरतं बोलायचं तर, शारीरिक हिंसाचाराच्या तुलनेत राजकीय चर्चाविश्वातला असभ्यपणा अर्थातच फिका पडेल. पण त्याचे परिणाम मात्र सारखेच असतात, फक्त व्याप्ती थोडी कमी राहते. टीव्हीवर घडून येत असणाऱ्या बहुतांश चर्चाविश्वाचा सूर अतिशय असभ्य असतो. जेम्स विल्सन म्हणालेत त्याप्रमाणे, "पूर्वी माध्यमं आपल्याशी बोलायची; आता ती आपल्यावर खेकसतात" (पान २८).
  • तंत्रज्ञानातील बदल आणि टीव्हीच्या प्रेक्षकांचं लक्ष वेधून घेण्यासाठीची वाढलेली स्पर्धा, यांमुळेही टीव्हीवरील राजकीय कार्यक्रम अधिकाधिक बटबटीत झालेले आहेत (पान १७८). दोन प्रकारची वाढलेली स्पर्धा महत्त्वाची ठरते. एक- पूर्वी संध्याकाळी सर्व दूरचित्रवाणी वाहिन्यांवर एकाच वेळी बातम्यांचं प्रसारण व्हायचं, पण आता दिवसातल्या अशा ठराविक वेळेवर राजकीय बातम्यांची मक्तेदारी राहिलेली नाही. आता चित्रपट, नाटकं, विनोदी कार्यक्रम यांच्याशी राजकीय दूरचित्रवाणी वाहिन्यांना स्पर्धा करावी लागते. शिवाय राजकारणात पराकोटीचा रस असलेली व्यक्तीही पाहू शकणार नाही इतके राजकीय कार्यक्रम आता प्रसारीत होत असतात (पान १८०). प्रेक्षकांसाठीच्या या वाढत्या स्पर्धेत राजकीय कार्यक्रमांना विविध प्रकारचे लक्षवेधक डावपेच लढवावे लागतात (पान १८१).

वरच्या निरीक्षणांशी जुळणारी उदाहरणं रोज टीव्हीवर पाहायला मिळतील. प्रातिनिधिक उदाहरण असं: 'आयबीएन लोकमत' या मराठी वृत्तवाहिनीवर 'बडे मुद्दे' असा चर्चेचा कार्यक्रम रात्री साडेआठच्या दरम्यान होतो. कार्यक्रमाच्या नावात असणारा 'बडे' हा शब्द म्हणजे संबंधित पत्रकार-निवेदकाचं आडनाव आहे, आणि दिवसभरातले काही 'मोठे'/'बडे' मुद्दे आपण मांडत असल्याचंही ते सांगतात. मग त्यातल्या एखाद्या मुद्द्यावर राजकीय पक्षांचे प्रतिनिधी बोलावून चर्चा होते. ती वरच्या निरीक्षणांशी जुळणाऱ्या रीतीने पार पडते. कार्यक्रमाच्या सुरुवातीच्या प्रतिमाही  पाहण्यासारख्या आहेत- धाडधाड संगीताच्या पार्श्वभूमीवर कमी-अधिक ज्वाळा दिसतात, न्यायाधीशांसमोर ठेवलेला असतो तसला हातोडा आपटल्याची प्रतिमा दिसते, मग लाल पार्श्वभूमीवर 'ब डे मु द्दे' असे शब्द ठिणग्या उडवल्याप्रमाणे आदळून घट्ट रुततात. मग ज्वाळा. मग संबंधित निवेदक-पत्रकाराच्या प्रत्यक्ष फुल-साइज प्रतिमेसह कार्यक्रमाचं शीर्षक दिसतं. मग निवेदक-पत्रकार चालत येतो किंवा तिथेच थोडी अधिक उद्दिपित देहबोली आणि उच्चार यांसह कार्यक्रमाला सुरुवात करतो.

वृत्तवाहिनीवरील राजकीय कार्यक्रमांची इतर मनोरंजनपर कार्यक्रमांशी स्पर्धा असल्यामुळे स्वाभाविकपणे प्रत्यक्ष पत्रकारितेचं सादरीकरणही बदलत जातं. त्यात खुद्द बातमी महत्त्वाची उरत नाही, चित्रपटातील नायकाप्रमाणे निवेदक-पत्रकार व्यक्तीचं हळूहळू नायकसदृश दाखवलं जाणं महत्त्वाचं ठरतं (किंवा नायिकासदृश दाखवलं जाणं महत्त्वाचं ठरतं. मग एक कार्यक्रम निवेदिका-पत्रकाराच्या पहिल्या नावानुसार 'काय सांगते ज्ञानदा' असाही केला जातो. एखाद्या विशेष बातमीसोबत वा लेखासोबत पत्रकाराचं नाव / बायलाइन द्यायची पद्धत वृत्तपत्रांमध्ये असते. पण टीव्हीवर बातमी विशेष असावी लागत नाही, त्या पत्रकार-व्यक्तीचं असणं हाच विशेष आहे, ती व्यक्ती दिवसभरात चघळून झालेलंच काहीतरी सांगत असली तरी फक्त 'ती' म्हणजे ते व्यक्तिमत्व काहीतरी सांगतंय एवढंच त्याचं मूल्य). या सगळ्याच्या पार्श्वभूमीला नाट्यमय संगीत लागतं, तशाच प्रतिमा लागतात. [मराठी उदाहरणं बरीच सौम्य आहेत. हिंदी वृत्तवाहिन्यांनी हे सगळं आणखीच आक्रमक थरावर नेऊन टाकलेलं आहे].

या सगळ्यात यू-ट्यूबवरच्या वाहिन्यांनी प्रचंड भऱ घातलेली आहे. अनेक टीव्ही-वाहिन्यांनी स्वतंत्रपणे यू-ट्यूबवर वाहिन्या काढल्या आहेत, त्यात मुख्यत्वे राजकीयच घडामोडींवरचे व्हिडिओ धडाधडा पडत असतात. उदाहरणार्थ, 'इंडिया टुडे' समूहाची 'मुंबई तक' ही यू-ट्यूबवरील वाहिनी पाहता येईल. त्यावर १८ डिसेंबरला एक व्हिडिओ 'मोठी बातमी' म्हणून प्रदर्शित झाला. शरद पवार यांनी पंतप्रधान नरेंद्र मोदी यांची काही डाळींब उत्पादक शेतकऱ्यांसह भेट घेतली, त्याबद्दलचा सुमारे अर्धा तासाचा हा व्हिडिओ. व्हिडिओच्या संक्षिप्त प्रतिमेत असा तपशील दिसतो: 'पवार खरंच फक्त डाळिंबासाठी मोदींना भेटले का?' खाली आयताकृती चौकटीत पवार-मोदी यांचा डाळींब हातात घेतलेला फोटो, आणि त्या चौकटीहून मोठ्या आकारात पुढे महिला निवेदिका-पत्रकाराचा फोटो आणि शेजारी पुरुष निवेदक-संपादक यांचा फोटो. या प्रतिमेखालची ओळ: 'शरद पवार आणि नरेंद्र मोदी ह्यांच्या भेटीचा अर्थ का?' मूळ घटनेचा कोणताही नवीन तपशील अर्थातच अशा व्हिडिओंमध्ये आवश्यक नसतो. फक्त वेगाने आणि थोड्या वरच्या पट्टीत बोलत काही अनुमानं सांगितली जातात. 'ते शेतकऱ्यांना घेऊन का गेले, मग डाळिंब्याच्याच शेतकऱ्यांना घेऊन का गेले, मग सातारा आणि फलटणमधलेच शेतकरी का होते?' असंही मग निवेदिका त्या वेगात-ओघात बोलून जाते. प्रेक्षकही मग व्यक्तिमत्वाशी संबंधित बऱ्या-वाईट प्रतिक्रिया देताना दिसतात. 

ही मुख्यप्रवाही माध्यमांमधली उदाहरणं दिली. या तुलनेत स्वतःला पर्यायी (किंवा पुरोगामी किंवा उदारमतवादी) मानणाऱ्या काही मंडळींची सादरीकरणाची शैली वेगळी असते, पण व्हिडिओत खरोखर काही नवीन मुद्दा असतो की, फक्त वरवरच्या अनुमानावर अर्धा तास तोंडी वाक्यं असतात, आणि त्या बोलण्याची शैलीच आपल्याला भावते, याचा विचार प्रेक्षकांनी आपापल्या इच्छेनुसार करावा.

नोंदीच्या सुरुवातीला दिलेला 'रानटी' जाहिरातीचा व्हिडिओ 'एनडीटीव्ही मराठी' वाहिनीवरचा आहे. सध्याच्या पंतप्रधानांच्या जवळचे आणि एकंदरच वेळोवेळी चर्चेत येणारे उद्योगपती अडानी यांनी 'एनडीटीव्ही' या वृत्तसमूहामध्ये जास्त समभाग विकत घेऊन डिसेंबर २०२२मध्ये स्वतःची मालकी प्रस्थापित केली. 'एनडीटीव्ही मराठी' ही वाहिनी मे २०२४मध्ये सुरू झाली. एका बड्या भांडवलदाराने 'एनडीटीव्ही' विकत घेतल्यावर झालेला हा स्वाभाविक विस्तार दिसतो. पण आधी 'एनडीटीव्ही' समूहाची मालकी प्रणय रॉय आणि राधिका रॉय या दिल्लीतील डाव्या मानल्या जाणाऱ्या वर्तुळांमधल्या दाम्पत्याकडे होती, तेव्हाचा एक दाखलाही बातम्यांच्या दृश्य सादरीकरणामधील भावी बदलांचे संकेत देणारा होता. हा नुसता सोयीस्कर निवडलेला दाखला नाही, तर भारतीय प्रसारमाध्यमांमधला अशा प्रकारचा पहिलाच दाखला होता. मे २००५मध्ये 'बंटी और बबली' या चित्रपटाच्या प्रसिद्धीमोहिमेचा भाग म्हणून त्या चित्रपटातील अभिषेक बच्चन नि राणी मुखर्जी या मुख्य नट-नटी जोडीने 'एनडीटीव्ही'वर रात्री आठ वाजता 'प्राइम टाइम'च्या बातम्या वाचल्या होत्या. त्या वेळी 'एनडीटीव्ही मीडिया'च्या मुख्य कार्यकारी अधिकाऱ्यानं या संदर्भात 'बिझनेस स्टँडर्ड'शी (TV Screens just got bigger for Bollywood, 27 May 2005) बोलताना सांगितलं होतं की, 

तारेतारकांच्या लोकप्रियतेचा लाभ घेऊन आमच्या प्रेक्षकांसमोर बातम्या सादर करायचा आमचा प्रयत्न आहे. बातम्या न पाहणारे प्रेक्षकही या तारांकित मूल्यामुळं आमची वाहिनी पाहतील, अशी आम्हाला आशा आहे.

आता यात आणखी प्रगती इतकीच झालेय की, तारेतारकांच्या लोकप्रियतेशी खुद्द पत्रकार-निवेदकांच्या व्यक्तिमत्वांची लोकप्रियता स्पर्धा करू शकते. आणि हे काही बातम्यांच्या आशयामुळे घडत नाही, तर 'बातम्या सादर करण्या'च्या शैलीमुळे, 'तारांकित मूल्या'मुळे घडतं. त्यात आशयाचं मूल्य महत्त्वाचं उरत नाही. याउलट, मेक-अप, लायटिंग, संवादफेक, देहबोली, आणखी एखाद्या गाण्यातही दिसू शकेल असं बरंच काही अपेक्षित असणार. त्यामुळे तुम्ही समजा नोंदीच्या सुरुवातीच्या जाहिरातीवर क्लिक केलं असेल, आणि नोंद वाचून कंटाळा आला असेल तर आता हे 'बंटी और बबली'मधलंच गाणं बघा नि ऐका- चुप चुप के चुप चुप के, चोरी से चोरी. गीतकार आहेत गुलझार; संगीत दिलंय शंकर-एहसान-लॉय यांनी; गायक आहेत सोनू निगम. गाणंसुद्धा स्मार्टफोनमुळे किंवा लॅपटॉपमुळे वेगळ्या अर्थी 'इन-युअर-फेस' अनुभव देईलच. बटबटीत रक्तरंजित राजकीय चर्चाविश्वापेक्षा अशा मोहक स्वप्नरंजक गाण्याची जवळीक कधीही अधिक सुखद ठरेल, असं वाटतं.

बंटी और बबली, चुप चुप के चुप चुप के चोरी से चोरी / स्क्रिन-शॉट